Weekendtrip Wachiau

Hoihoi,

Sorry dat ik zo lang niet meer geschreven heb. De motivatie om weer te schrijven was even weg ;)

Terwijl ik wel heel veel te vertellen heb over al het moois wat ik hier de afgelopen 4 weken heb meegemaakt. Als ik nu nog alles gedetailleerd wil vertellen, ben ik een paar dagen aan het schrijven en jullie een paar uur aan het lezen, dus het worden samenvattingen. ;) Hieronder mijn eerste verhaaltje over het weekendtripje.

Samen met Marly en Alda zijn we een weekendje naar Wachiau geweest. Liften, niet echt onze specialiteit. Na 20 minuten kwam er eindelijk een auto aan die ook nog voor ons stopte en naar dezelfde bestemming ging, ideaal. Toen we met z’n vieren op de achterbank zaten, werd het iets minder ideaal en besloten we toch maar in Tamale uit te stappenen een Trotro te pakken. Na 3 uurtjes wachten zat de Trotro eindelijk vol ;) en om 19:00 kwamen we aan in Wa.

Hier heeft Survivor ons naar een restaurantje gebracht. (Survivor is de jongen die ons altijd naar Suluya bracht. Hij was 2 weekjes op bezoek bij zijn familie in Wa) Survivor heeft ook een taxi voor ons geregeld, die al na 2 straten zijn auto stil zette, want de lichten werkten niet. Het werd gemaakt en we konden vertrekken. Na een tijdje kwam er een hoop rook uit de auto. De motor was oververhit. Litertje water erbij gooien en konden weer verder. Dit gebeurde hierna nog 2 keer, dus de chauffeur was niet meer op zijn aller happiest. Na een tijdje kwamen we eindelijk aan in Wachiau en waren we helemaal bruin door alle pof onderweg, haha. Na lekker gedoucht te hebben zijn we snel ons bedje in gedoken.

De volgende ochtend moesten we om 07:00 bij de tourist office zijn. Maar natuurlijk was daar om 07:30 nog steeds niemand ;) Na een tijdje kwam een man ons vertellen wat de opties waren. Dit ging in een ongelofelijk snel tempo zonder enige emotie op zijn gezicht, dus het was een hele opgave om zijn verhaal te volgen en niet te lachen. Hierna hebben ze ons met de bakbrommer naar het gasthuis gebracht. Ofja gebracht, we werden gedropt en konden wachten tot onze gids kwam met meer uitleg.

Toen de gids er was, heeft hij onze een rondleiding geven door het dorpje en konden we de traditionele gezinnen bezoeken. Vroeger was het traditie om een stuk hout onder je lip te plaatsen. Er waren nog 3 vrouwen die dit nog steeds hadden. Wij hebben een vrouw mogen ontmoeten. Heel apart om te zien. Het was een hele lieve en duidelijke gids, dus daar waren we blij mee. Hierna waren we allemaal doodmoe. Nog niet veel uitgevoert, maar het warme weer trekt veel energie.

Na de middag heeft de gids ons weer opgehaald voor de kano safari. We gingen op zoek naar de nijlpaarden. Het was heel rustgevend op de rivier, behalve als Ilse weer eens ging schommelen in de kano ;) Na een tijdje zagen we een groep nijlpaarden in het water. Wauw, dat was echt schitterend. We zijn naar een rots gevaren, waar we een tijdje hebben gezeten. Echt heel mooi waren ze. Op de terugweg zijn we nog eventjes naar de overkant gevaren en hebben we onze voeten op Burkina Faso gezet (Het buurland van Ghana). Een hele ervaring, haha.

’s Avonds zijn ons eigen eten gaan koken, Noodles met groente en vis in tomatensaus. Het smaakte precies als lasange. Anders dan verwacht, maar we hebben echt genoten. Ondanks de buikkrampjes hier en daar.

De volgende ochtend zijn we om 06:00 opgestaan om op vogel safari te gaan. We kregen allemaal een eigen verrekijker, dus we voelde ons echte rangers, haha. De indrukwekkende vogels hebben we helaas niet gezien, maar het was een ervaring :)

Hierna werden we al snel opgehaald met de motorking, want we moesten nog een hele reis terug naar Wulugu. Vanuit Wechiau konden we met de Trotro naar Wa en vanuit daar een Trotro naar Tamale. Laat in de avond kwamen we aan in ons dorpje Wulugu. Het grootste deel van het weekendtripje hebben we gereist, maar het reizen is hier al een hele ervaring op zich, dus we hebben ons goed vermaakt.

Het volgende blog en de foto's volgen snel! Liefs Nina

Ohja, buiten onze facebookpagina hebben we nu ook onze eigen website geintroduceerd. Neem gerust een kijkje!!

www.helpingsuluya.com

Update HelpingSuluya 4 (Eerste dagje in het nieuwe huis voor de kinderen)

Weer een berichtje vanuit het warme warme Ghana. De temperaruur loopt erg hoog op tot soms wel 40 graden celcius. Maar het is nog redelijk goed vol te houden. Nog 1 maandje wachten en dan zitten we in de aller warmste periode van Ghana. Hierna mag ik weer lekker terug naar ons koude kikkerlandje, maar zover is het nog lang niet.

Afgelopen week hebben we deuren voor alle kamers kunnen regelen. Deuren kopen gaat hier toch iets anders dan in Nederland. Wij hadden mooi alle deuren opgemeten en de maten aan de verkoper doorgegeven. Toen we de deuren kregen kwamen we erachter dat het op veel plekken korter of langer is. Blijkbaar moet je zelf nog hout en lijm kopen. Als het niet precies past, zaag je er een stuk af of plak je er wat hout aan. Weer iets nieuws geleerd. Maar nu zitten alle 7 deuren erin en ziet het er voor Ghanese begrippen erg netjes uit.

Ook hebben we deze week de hele buitenkant van het huis geverfd. 2 blanke meiden die een gebouw verven is een hele bezienswaardigheid. Iedereen die langs komt, stopt om eventjes te komen kijken en vooral de kinderen blijven ons soms uren lang staren. Ook genieten we van alle varkentjes, geiten en ezels die langs komen lopen. Ze lopen overal, maar het blijft toch bijzonder.

Het is nu wat minder druk dan op het begin, dus hebben we tijd om in het weekend een dagje weg te gaan of doen we gewoon lekker niks. Op zondag hadden we eigenlijk gepland om te verven, maar toen we wakker werden besloten we het plan om te gooien. Janet had al brood en beanscake gekocht voor ons. Dus we hebben lekker een ontbijdje op bed gedaan onder het genot van een filmpje en natuurlijk de nederlandse pindakaas van Ilse !! Ook zijn we een dagje naar Tamale geweest om 's ochtends naar de markt en 's middag naar een zwembad te gaan voor Ilse's weekelijkse training;) Dit keer had ze een hoop publiek, namelijk wel 20 mensen die langs de kant foto's stonden te maken, haha. 'S avonds zijn we nog lekker naar een restaurantje gegaan en hebben we samen een pizza en burger besteld. Als nagerechtje hebben we nog brownies en appeltaart gedeeld. Oh wat was dit intens genieten en later flink buikpijn. We hebben nog een uurtje zitten uitbuiken en zijn hierna naar het Trotrostation gelopen. Om 01:00 kwamen we weer aan in Wulugu bij ons eigen warme bedje.

2 weken geleden zijn Marly en haar moeder uit Nederland gearriveerd in Ghana. Ze verbijven net als wij in Wulugu, maar hebben het project in een dorpje verderop liggen. Erg leuk om weer met andere vrijwilligers af te spreken en verhalen uit te wisselen. Gisteren hebben we de 23e verjaardag van Marly geviert. Helaas voelde ze zich niet lekker, maar een muziekje en dansje samen met de gastfamilie kan natuurlijk niet ontbreken in Ghana. Ze zijn ook een keer samen met ons naar Suluya geweest. Beide met een zwakke rug in de bakbrommer op een hobbelweg, was een hele ervaring zullen we maar zeggen, haha. We hebben de rivier laten zien waar de mensen in Suluya water halen. Het aanbod om eventjes op en neer naat de overkant te varen met de kano, konden we natuurlijk niet afslaan. En Nina zou Nina niet zijn als ze niet uitgleed en een goede smakkert maakte in de kano.... Maar goed :) hierna zijn we naar de school gegaan, waar ze zoals altijd niks aan het doen waren. Sinds ik hier ben heb ik nog nooit een leraar in het klaslokaal zien staan. Ze zitten altijd buiten, in het kantoortje of ze komen gewoon niet...

Maar er is goed nieuws! Afgelopen zaterdag hebben we alle kinderen naar het nieuwe huis in Wulugu gebracht voor een dagje. Ondertussen dat Ilse en ik de boel hadden schoongemaakt en versiert, zijn Janet en Survivor naar Suluya gegaan om alle kids op te halen. Ze zouden nog een extra bakbrommer huren, maar dat was niet gelukt. Dus kwamen ze aan in een volgepropte bakbrommer met 35 kinderen. Moeders in Nederland zouden hier zeker niet mee ingestemd hebben. De kinderen vonden de ballonnen helemaal geweldig, dus daar zijn we de eerste paar uurtjes zoet mee geweest. Ondertussen heeft Janet met haar zus voor de kinderen gekookt, wat ze met z'n allen in de eetzaal hebben opgegeten. Erg gezellig. Hierna moest er natuurlijk nog wat muziek gedraait en gevoetbalt worden. Toen was deze dag alweer voorbij, wat ging het snel! Ofja, de kinderen kwamen wel een paar uur later dan gepland, want het blijft toch Ghana, haha.

Kortom alles gaat super! Alleen nog een klein probleempje. De tijd gaat echt veel te snel hier. Over 2 weken gaan we de kinderen definitief overplaatsen en een week later is mijn vlucht terug. Ik zou heel graag nog wat langer van de kindjes genieten en nog meer voor ze kunnen betekenen. Daarom heb ik besloten om mijn vlucht om te boeken en nog een maandje langer te blijven. De komende weken gaan wij ons hard maken om de kinderen toiletten en bedden te kunnen geven. Ook zijn we aan het kijken voor een maisgrinder. Hiermee kunnen Janet en Francis elke maand geld verdienen om zo het kinderhuis draaiende te houden, zonder hulp van de vrijwilligers.

Was je verhinderd op de benefietavond of had je niet de mogelijkheid om iets te doneren en wil je dat alsnog doen, dan kan het op onderstaande rekeningnummer. Maar voel je vooral niet verplicht, we zijn al heel blij met wat we tot nu toe bereikt hebben.

NL28RABO3496755946 t.n.v. N.G.A. Derks

Vermeld aub HelpingSuluya en je eigen naam bij omschrijvingen.

Lieve groetjes uit Ghana

Update HelpingSuluya 3 (De muizen hebben weer toegeslagen)

Vrijdag zijn we naar Bolgatanga gegaan om platen voor het plafond en nog wat verf te kopen. 'S ochtends waren we te laat om met de dagelijkse Trotro mee te kunnen, dus het werd liften. De eerste vrachtauto stopte meteen voor ons, ideaal. Toen bleek dat hij gewoon in Wulugu moest zijn om wat spullen te leveren en dus niet voor ons stopte. Dit zorgde voor een lichtelijk genant moment. Gelukkig mochten we toch meerijden. Echt gaaf, maar ook wel een beetje eng. Als we naar Bolga gaan, zien we namelijk regelmatig een vrachtwagen op de zijkant liggen. Er zijn een hoop gevaarlijke bochten, dus we hebben wel even gevraagd of hij ons in leven wilde houden. Dit beloofde hij en inderdaad we zijn zonder schrammetje aangekomen. ;)

Voor het plafond hebben we platen gehaald bij dezelfde shop waar we normaal de tegels haalden, erg handig. Hierna zijn we naar de oh zo leuke verfverkoper gegaan. We hebben hem foto's laten zien van de geverfde kamers. Om te bewijzen dat 2 blonde meisjes echt wel kunnen verven. Het enige wat hij hierop reageerde was dat de kleur niet goed was uitgekomen en hoe we dit konden veranderen. Wij wilden alleen complimentjes horen en verder niets, haha. We hebben onze spullen gekocht en zijn maar snel weer vertrokken ;) Hij vroeg ook nog of hij zijn nummer voor de tweede keer op het bonnetje moest zetten, omdat ik hem nog niet had gebeld. Uiteindelijk vriendelijk laten weten dat dit niet persee nodig was.

Janet was ook in Bolgatanga en heeft een busje voor ons geregeld, waar we de spullen mee konden vervoeren naar Wulugu. De lange platen werden boven op de Trotro gelegd en staken voor en achter gigantisch uit. No problemo in Ghana. Onderweg bogen opeens alle klikstangen om, tja dat hoort erbij. Nog een touwtje er omheen en doorrijden. Uiteindelijk zijn alle spullen zonder stukken in Wulugu aangekomen.

Deze week hebben we 4 dagen samen met Mohammed en zijn vriend aan het gebouw gewerkt. Wij verven en zei het plafond. Ondertussen is de hele binnekant geverfd en het plafond zit er overal in.

De hond hebben we ook maar gelijk meegenomen tijdens het verven. Na een paar dagen had hij mooie kleuren als groen, roze en blauw op zijn witte vachtje. Als je in Ghana zelf een hond hebt is het niet de gewoonte net als in Nederland om hem een naam te geven. Behalve onze huisvader die heeft het hondje wel een naam gegeven, namelijk: anything. Elke keer als wij naar het dorpje lopen, loopt anything mee. Hij zet ons af en gaat dan weer naar huis, haha. Alleen nog achter een stok aan rennen en dan is het echt een huisdier.

We hebben ook voor het eerst een dagje weg gepland en wat voor een dag. Via andere vrijwilligers hadden we gehoord dat er een mooi zwembad in Bolga was. Bij aankomst keken we onze ogen uit. Het was een heel luxe zakenhotel waar je voor 1 persoon al 120 dollar per nacht moest betalen.

Gelukkig kwamen wij alleen om een dagje zwemmen. Hiervoor kregen we ook nog allebei een hele grote badhandoek. Er waren naargenoeg geen andere bezoekers, dus we konden echt lekker uitrusten en genieten. Ofja voor Ilse werd het niet uitrusten, want ze ging voor eerst na 4 maanden weer een keer trainen voor haar zwemwedstrijden, wat ze normaal 8 keer in de week deed. 's Avonds kwamen we lekker schoon weer in Wulugu aan en werden we zoals altijd met open armen ontvangen door onze gastfamilie.

De muizen hebben ook nog regelmatig hun gezichtje laten zien. We hadden een lekkere appel en bueno op ons nachtkastje liggen. Het was de aller laatste bueno die Ilse uit Accra had meegenomen(14 uur rijden), dus erg zeldzaam. Na een tijdje kwamen we terug in onze kamer en was het verdwenen. Vanaf toen hebben we besloten om de prullenbak en al het eten aan de deurklink te hangen, want daar zouden ze never nooit komen. En jawel hoor, Ilse maakte de deur open en zag gelijk een muis uit het zakje springen. Wij wisten niet dat muizen tot zo veel in staat waren. Nu ligt alles hopelijk veilig in een stevige tas met rits.

We zijn nog nog 3 keer naar het project geweest en hebben de opblaasbare wereldbollen meegenomen. Het blijft leuk om te vertellen waar Ghana ligt en waar jij zelf nu precies woont. Hierna is de wereldbol alleen nog maar leuk om mee te voetballen. En ik geef ze groot gelijk ;)

De ochtenden naar Suluya zijn altijd erg hartverwaremend, maar ook vermoeiend. In deze tijd stijgt de temperatuur naar wel 40 graden en er is naargenoeg geen schaduw. De kindjes zijn erg vies en behalve het huis is er echt helemaal niks. Dan nog 2 keer 45 minuten schudden in een bakbrommer onder de felle zon. De middag hierna brengen we daarom vaak op ons bed door met bijvoorbeeld een filmpje ;)

Maar er is goed nieuws. De overplaatsing van de kinderen zit er bijna aan te komen!! Zaterdag komen de kinderen een dagje kijken en spelen in het nieuwe huis in Wulugu. Zo kunnen ze aan de plek wennen. Een week later blijven ze voor het eerst een nachtje slapen en het weekend daarop is het zover en gaan we ze eindelijk overhuizen !!!

Update HelpingSuluya 2 (nagellak. supertof, maar niet alleen op de nagels)

Weer een klein verhaaltje, wat gaat de tijd ontzettend snel hier!

Maandag ben ik samen met Ilse naar het weeshuis gegaan. Na 45 minuten schudden in de bakbrommer, is het altijd fijn als we weer zijn gearriveerd. Dit keer hadden we nagellak meegenomen en dat vond iedereen echt geweldig. De jongens, meisjes, kleintjes, ouderen, iedereen moest en zal hun nageltjes kleuren. Maar na een tijdje bleef het niet bij de nagels. Op het gezicht ziet er namelijk ook hartstikke tof uit. Vooral die felle kleuren op die donkere huid.

We waren deze keer al vroeg naar huis gegaan, omdat Mohammed 's middags naar de moskee ging. Je ziet in het Noorden heel veel moskeeën, maar ook nog steeds een hoop christelijke kerken. Het samenleven van deze groepen gaat heel goed, ze respecteren elkaar. Erg mooi om te zien.

.

Dinsdag zijn we naar Bolgatanga gegaan. 08:30 stonden we langs de weg te wachten op een trotro die dagelijks voorbij komt. Het voelde bijna als wachten op de buurtbus in Nederland ;) Aangekomen in Bolga zijn we gelijk naar de tegelshop gegaan. We worden hier altijd goed geholpen en de communicatie is erg duidelijk. Tegels en cement waren dus binnen no time geregeld, heel fijn.

Een van de medewerkers heeft ons toen de weg naar de verfshop gewezen. Ook ging hij mee om te zorgen dat wij niet meer betaalde als nodig was, wat regelmatig voorkomt als blanken mensen gaan shoppen in Ghana. In deze winkel voelden wij ons niet echt serieus genomen. Welke kleuren heb je? Geel, donkerblauw, rood, gebroken wit enz. Oké, dus je hebt geen appelgroen. Jawel die wel. En heb je roze ook niet? Jawel. Waarom zeg je dat dan niet meteen... haha. Toen we hem vertelde dat we zelf gingen verfen, werden we ook nog uitgelachen! Pfff, hij heeft geen idee over wat wij allemaal kunnen;) Maar goed, uiteindelijk heeft hij toch nog zijn telefoonnummer achterop het bonnetje geschreven, maar deze kans heeft hij helaas gemist. Toch iets vriendelijker moeten zijn tegen ons.

Onderweg kwamen we dezelfde trotro van de heenweg tegen, dus gevraagd of ze ons, met de tegels en verf mee terug wilden nemen. Prima, ze zouden de tegels ophalen en bellen als ze hiermee klaar waren. Na 2 uur hadden we nog geen telefoontje. Tja, tegenwoordig ben ik dat wel gewend en heb ik een hoop geduld gekregen hier. Toen ze uiteindelijk terugkwamen, zat de bus vol met nog een hele hoop andere spullen. Ze zijn dus nog gewoon even rustig wezen shoppen. En wij maar wachten en wachten.

.

Woensdag zijn we weer naar het project gegaan in Suluya. De school was vandaag open, maar nog steeds zagen we kinderen van het weeshuis rondslenteren in het dorp. Ze kiezen blijkbaar zelf of ze wel of niet naar school gaan. Wij waren natuurlijk erg benieuwd naar de school, dus zijn we er direct naartoe gelopen. Alle kinderen (Er waren maar 30 kinderen aanwezig) kwamen gelijk op ons afgerend. Verderop zaten de twee leraren op een stoel niks te doen, pauze zeggen we dan maar.

Na een tijdje praten kwamen we erachter dat deze school helemaal niet gefinancierd wordt door de overheid. Ze krijgen geen materialen, methodes of leerplan en een erg laag loon.Ze vertelden dat de kinderen die oud genoeg zijn om op het land te werken, vaak niet naar school gaan. Deze familie's werken ontzettend hard op hun plantage, maar verdienen nog steeds heel weinig. De rijke handelaars uit het zuiden komen hier om de producten goedkoop in te kopen. Zodra ze terug zijn wordt die prijs omhoog gegooit en verdienen ze bakken met geld. Terwijl de mensen hier in Suluya met een paar cedi blijven zitten en pde kinderen nog steeds niet naar school gaan. De nieuwe president die in december gekozen is, komt o.a. op voor de arme mensen in het Noorden. Hopelijk kunnen zei hier wat aan doen de komende jaren, al is het maar een kleine verandering.

Toen we 's middags terugkwamen, zijn we gestart met het verven van de witte onderlaag. Een heel werk, maar samen hebben we toch binnen een paar uurtjes 3 kamers af kunnen maken. Neefjes Juinja en Manaase wilden ook heel graag helpen, maar helaas deden ze elke keer precies het verkeerde. Heel erg fijn is dat :p Ook de kikkers helpen graag mee. Toen Ilse begon met verven sprong er een kikker vanuit het plafond in de bak met verf.

.

De volgende dag gingen we de 3 kamers afmaken. Eerst even goed op internet kijken hoe je moet verven als een echte schilder. En toen konden we aan de slag. Tot in het donker doorgewerkt, maar erg trots op het resultaat. Al zeggen we het zelf, haha. Toen Janet 's avonds terugkwam van de bar, heeft ze nog een paar vreugde dansjes gedaan. Zo blij was ze er mee ;)

Tot snel maar weer

Update HelpingSuluya

Binnen twee maandjes ga ik alweer naar huis. Maar op dit moment heb ik nog geen tijd om aan thuis te denken. Er moet nog een hoop gebeuren voor we de kinderen kunnen overplaatsen. En dat moet natuurlijk zo snel mogelijk gebeuren. Hier komt een samenvatting van mijn tweede week in Wulugu.

.

Donderdag ben ik samen met Janet naar het project gegaan. Het eten was op, dus we hebben een hoop rijst, uien en tomatenpuree meegenomen. Samen met de huismoeder zijn we voor de kids gaan koken. Tijdens het serveren gingen alle kinderen in cirkels van 3 of 4 personen zitten. Elk groepje kreeg een schaaltje met rijst, waar ze met hun handen uit moesten eten. Vervolgens kreeg ik ook een schaaltje rijst, maar dan voor mezelf. Ik kon het niet over mijn hart verstrijken om alles alleen op te eten. Toen ik vroeg of iemand nog wilde, kwamen ze direct op mij afgestormd en was het bakje binnen no time leeg. Hierna kwamen ze me een voor een vriendelijk bedanken. Op dit moment hebben ze mijn hart gestolen. Ze zijn zo dankbaar. Toen ik alle kinderen ging tellen, waren het er veel meer dan 35. Bij navraag aan Janet, vertelde ze dat de rest van de kinderen uit het dorpje komen. Je kunt het niet maken om ze weg te sturen tijdens lunch, dit is echt typisch Ghanees. Egoïsme heb ik hier naargenoeg niet gezien, alles wordt gedeeld. (Er zijn natuurlijk uitzonderingen:p)

Bij terugkomst gingen we rechstreeks naar het familiehuis, want Janet moest weer aan het werk in de bar. Om de zoveel tijd wisselen ze van dienst, maar eigenlijk is iedereen van de familie altijd aanwezig. Heel erg gezellig, dus daarom ga ik nu bijna elke avond naar het familiehuis. Alleen zitten is ook zoiets.

.

Vrijdag ben ik met mohammed op zijn eigen schakelbrommer naar Suluya gegaan, dat ging toch iets sneller dan met het scootertje van Janet, haha. Mohammed brengt me voortaan elke dag op de brommer, dus Lisa je bent al vervangen :) Hij heeft me belooft dat ik er ook een keer op mag rijden, dus dat wordt leuuk!

In het kinderhuis hebben ze echt niks, maar ook helemaal niks. Dus het werd vooral improviseren met handjeklappen en liedjeszingen. Hiermee had ik al flink kunnen oefenen bij Mum's care, maar toch verslaan ze me elke keer als het gaat om de minste fouten maken. Behalve als niemand mijn liedje kent, maar dat komt helaas niet vaak voor. De kinderen willen het liefst de hele dag je huid aanraken. Als je erop duwt, wordt de huid namelijk wit en dat is een heel spectakel. Ook die vele blonde haren op je arm zijn erg vreemd. Je kunt hierdoor merken dat ze niet zo veel vrijwilligers gewend zijn. De kleine kindjes waren op het begin erg bang, maar kwamen later heel langzaam naar me toe om toch even te voelen aan die vreende witte huid. De kinderen zijn zo blij elke dag, terwijl ik nog steeds eventjes moet slikken als ik de armoede weer besef. Bij terugkomst stonden mijn lieve nichtje joanita en neefje juinja mij op te wachten. Ze wilden namelijk kleuren en daarvoor moet je bij Nina zijn ;) Hierna zijn we weer met z'n allen naar het familiehuis gegaan.

.

Zaterdag was het weekend, dus even een rustdagje. 's Middags vond de overgafe van het presidentschap plaats. Dolblij kwamen ze mij roepen om bij hun voor de televisie te komen zitten, want hier moest ik bij zijn. Oké, het was ook erg leuk, maar vooral omdat ze zo enthausiast tegen te televisie aan het schreeuwen en klappen waren. Hierna was het tijd om afscheid te nemen van een paar neefjes en nichtjes. De vakantie was voorbij, dus ze moesten weer naar school in hun eigen studeerstad. Ik ben er nog maar een week, maar omdat je elkaar zo vaak ziet, ga ik ze wel een beetje missen. Gelukkig komen sommigen af en toe in het weekend terug en Ilse komt bijna :)

's Avonds begon de ellende pas. Het muizenprobleem vond niet alleen in Mum's care plaats, maar ook hier. Terwijl ik de eerste muis op mijn koffer zag lopen, zag ik een tweede binnenkomen via de deur. Daar zat ik dan op mijn bed helemaal alleen in het huis panisch mijn vriendinnen te appen. Gelukkig kwam Mohammed al snel thuis en heb ik hem om hulp gevraagd. Het eerste wat hij vroeg was: waarom ben je bang, ze doen je niks hoor. Hierdoor voelde ik me al een schijter. Vervolgens vroeg hij: Moet ik die muizen nu wegjagen ofhoe? Euhm.. ja als je dat wilt doen. Waardoor ik me dus helemaal een schijtluis voelde. Maar goed, na de bedden geshaked en de koffers gecontroleert te hebben, waren ze hopelijkweg. Toen ik later weer een muis zag lopen, heb ik als een echte stoere man de muis proberen weg te jagen. Helaas lukte dat niet, dus dan maar gaan slapen met alle koffers en spullen dicht.

.

Zondagochtend ben ik zelf naar Bolgatanga gegaan om wat dingetjes te kopen. O.a. haarextensions, want deze middag was het weer tijd voor een nieuw kapsel :p Ik had het nummer van een kapper in Wulugu gekregen van Janet. Nog 40 minuutjes wachten en dan kon ik komen, vertelden ze aan de telefoon. Vanuit de verte zag ik haar aan komen rennen. Ze was eigenlijk gesloten, maar omdat het de eerste keer voor mij was bij haar winkeltje, wilde ze geen nee zeggen. Heel erg lief. Na 3 uur werd het al donker, dus kwamen de zaklampen tevoorschijn ;) Heerlijk toch. Ik ben dit keer heel erg tevreden met het eindresultaat. Bij mijn fotoalbums kun je het kapsel zien.

Die nacht ben ik om 2:30 opgestaan om Ilse op te halen !! Lange broek + trui aan, want 's nachts is het hier maar 18 graden, erg frisjes dus :) Aangekomen bij de hoofdweg, zagen we de bus al arriveren en daar was Ilse met al haar koffers. Vooral veel spullen voor het project natuurlijk.

Ik vermaakte me heel goed hier, met alle familieleden om me heen. Maar toch fijn om weer een maatje te hebben, waar je alles mee kunt delen. Vooral voor de minder leuke dingen die je mee maakt. (Zoals muizen, haha).

Dat was hem weer. Tot snel !

Helping Suluya !!

Zoals ik jullie in mijn vorige blog vertelde, waren we erg geschrokken van de toestand van het kinderhuis in Suluya. Ze wonen in kleine lemenhutjes. Verder hebben ze helemaal niks, geen bedden, tafels, stoelen enz. Tijdens het regenseizoen zijn 2 huisjesverwoest, dus nu slapen ze met 35 kinderen in drie kleine hutjes op de grond.

De enige waterbron die ze hebben is 'The white volta river' op 20 minuten loopafstand. Van dit vieze water moeten ze drinken, wassen, douchen alles. Er staat een mooie school in Suluya die gebouwd is door NPP om stemmen te winnen voor de verkiezingen. Het gebouw is dan ook het enige wat er is. Er zijn te weinig leermaterialen en docenten. De docenten moeten van ver komen en krijgen weinig tot niks betaald van de overheid. Dit motiveert niet en ze kiezen er daarom vaak voor om niet te komen. Dus er is naargenoeg geen scholing. Verder duurt het 45 minuten via een hobbelweg om bij de dichtbijzijnste harde weg te komen. De kinderen leven hierdoor totaal geisoleerd van de buitenwereld.

.

Wij willen dat hier zo snel mogelijk verandering in komt en hebben dus een mooi project gevonden om het benefietgeld in te steken. Tina, een meisje uit Zweden had 1,5 jaar geleden dezelfde reactie. Zij heeft toendertijd samen met Janet en Francis een start gemaakt met het bouwen van een nieuw weeshuis in Wulugu.

Het nieuwe weeshuis wat ze aan het bouwen zijn staat tegen het huis van Janet en Francis aan en zorgt voor een mooie binnenplaats. Middenin staat een waterput, waar ook uit gedronken kan worden. In wulugu zijn 4 basisscholen en het heeft een ziekenhuis, waar we snel ter plaatsten kunnen als er iets met een van de kinderen aan de hand is.

Het gebouw waar de kinderen inkomen zit heel goed in elkaar en is een wereld van verschil met wat er nu in Suluya staat. Het is een mooi betonnen huis met tralies voor de ramen voor de veiligheid. De stopcontacten zitten hoog, zodat de kinderen er niet bij kunnen. Er zijn ruimtes voor douches, toiletten, een studeerkamer, keuken en genoeg slaapkamers ook voor de huismoeder die meekomt. Je kunt zien dat er echt goed over nagedacht is. Dit klinkt allemaal positief, maar dit kost natuurlijk ook wat. Het geld was op en dit heeft ervoor gezorgd dat de bouw stil is komen te staan.

.

Natuurlijk willen wij deze bouw proberen voort te zetten, dus zijn Janet, Francis, mijn ouders en ik rond de tafel gaan zitten. We hebben een plan gemaakt en zijn gelijk begonnen met het regelen van tegels voor de vloer. Samen met Janet ben ik naar Bolgatanga gereist om vloertegels en cement te kopen. Die volgende dag werd het zand bij ons afgeleverd. Dit ging onverwacht allemaal heel snel, dus dat is super. Als het goed is komt morgen de bouwbakker en dan kunnen we gaan beginnen !

Volgende week komt Ilse hier en dan gaan we samen beginnen met het schilderen van de muren. Als de vloer af is, gaan we kijken hoe we een bijdrage kunnen leveren aan het sanitair en electra. Zodra het gebouw enigzins leefbaar en veilig is, gaan we de kinderen meteen overplaatsen. Door jullie bijdrage komen de kinderen steeds een stukje dichter bij eens betere toekomst voor de kinderen. Bedankt hiervoor !!

Hello Suluya & Byebye mum and dad

Vanaf hier neem ik het blog weer over, want afgelopen zaterdag zijn we bij mijn nieuwe gastgezin in het noorden gearriveerd.

.

Toen we aankwamen in Wulugu(mijn nieuwe woonplaats) zou Janet(nieuwe gastmoeder) ons bij de hoofdstraat komen ophalen. Tijdens het wachten liet onze chauffeur een foto zien van zijn kindje dat vorige week was geboren, dus tijdens onze rondreis. Maar hij wilde ons daar niet tijdens de reis mee belasten. Gelukkig hadden we bij 'Hand in Hand' een slabbertje als souvernir gekocht, die we hem als kado konden geven.

Aangekomen bij mijn verblijf werden we met open armen ontvangen. Janet en Francis zijn heel lief en hebben 2 kinderen. Verder wonen hier vanwege de vakantie nu ook veel neefjes en nichtjes, dus een grote gezelligheid. Water(Voor douchen, wassen, toilet enz) halen we met een emmer uit de put die midden in de binnenplaats staat, ideaal dus ! Afvallen gaat hem in het noorden ook niet worden, want we krijgen weer veel koolhydraten/olie en weinig groente binnen. Maar ik ben al lang blij dat het eten hier prima te doen is.

'S middags heeft neef Immanuel ons rondgeleid in het dorpje. We zagen al snel een groot verschil met het zuiden. Het grotendeel van de bevolking hier woont in kleine lemen huisjes. Het dorp heeft 4 primary schools en zelfs een senior high school, maar toch verstaat het grotendeel in Wulugu geen engels. Dit communicatieprobleem zie je veel in Noorden van Ghana. Later zijn we naar hun eigen winkeltje + barretje gegaan. Hier aanvast zit het familiehuis, waar Janet en Francis ook regelmatig zijn. Samen met hun familieleden runnen ze hier het winkeltje en de bar. Niet zoals wij het kennen in Nederland, maar het is een bar.

Het was oudjaarsdag, dus om 21:00 werden we opgehaald door neef Kelvin om naar de kerk te gaan. Er werd volop gedanst en muziek gemaakt en om 23:15 begonnen ze me met bidden. Dit zorgde ervoor dat ze iedereen die in slaap waren gevallen om 23:55 weer wakker moesten maken. Om 00:30 vonden wij het wel prima en zijn we teruggegaan naar ons huisje. Dat was nog eens een bijzonder oud op nieuw.

.

Die volgende dag was het zondag, dus de dag van de kerk. Gelukkig hadden we daar geen tijd meer voor, dus moesten we het helaas overslaan. 's Middags ben ik mam naar Walewale(een dorpje verderop) gegaan om fruit te halen, wat we in Wulugu niet kunnen kopen. Ook hebben we bakken gekocht waar we spullen in kunnen opbergen die we van Nederland hebben meegenomen.

Deze avond zou er een nieuwjaarsfeestje plaatsvinden in onze binnenplaats. De muziek stond om 16:00 al knoephard, zoals altijd in Ghana en de kinderen van het dorp waren volop aan het dansen. Pap kon het natuurlijk niet laten om eventjes een danspasje met de kids mee te doen ;) Wij hebben de avond doorgebracht in het familiehuis. Bij terugkomst zagen we pas hoe groot feest het was. Er waren wel +/- 400 mensen op afgekomen. Om 00:00 was het afgelopen en binnen 10 minuten was iedereen ook verdwenen. Ideaal zo'n feestje organiseren hier. De volgende dag was er weer een whiteparty en begon het hele riedeltje weer op nieuw.

.

Maar eerst was het tijd om naar het project te gaan! Het kinderhuis staat in een dorpje verderop genaamd Suluya. Mohammed bracht ons met de bakbrommer. We reden over een hobbelig zandpad en zagen niks anders dan een droge grasvlakte met hier en daar wat bomen. Na 40 minuten kwamen we aan bij een klein dorpje met alleen maar lemen hutjes(Die we van de tv kennen). Alle kinderen kwamen meteen op ons afgerend en klommen masaal de bakbrommer in. Toen we bij het kinderhuis aankwamen, was het even schrikken. 5 kleine hutjes staan in een cirkel aan elkaar vast. 2 hutjes zijn verwoest in het regenseizoen, dus de 35 kindjes slapen nu in 3 kleine hutjes op de grond. Een paar huisjes verderop woont een stel die voor de kinderen zorgt. Janet geeft geld zodat ze voor kinderen kunnen koken. Douchen met 35 kinderen is een hele opgave, want de enige waterbron die ze hebben is een rivier 20 minuten lopen. Verder doen ze de hele dag niet veel. Er staat een mooie school, maar er is een te kort aan docenten en materialen. Er vindt dus weinig tot geen scholing plaats. Na de uitgebreide rondleiding van Janet, zijn we weer in de bakbrommer geklommen om over het hobbelpad weer terug te gaan.

Bij terugkomst zijn we een uurtje gaan liggen. We waren moe van de hitte, maar ook van de heftige dingen die we hebben gezien deze ochtend.

.

Dinsdag was de laatste dag samen met pap en mam. Daarom zijn we samen met neef Immanuel naar Paga gegaan. Hier hebben ze een vijver waar je krokrodillen kunt aaien. Ja inderdaad, hoe bedenk je zoiets. Toch wilde we(vooral ik) het meegemaakt hebben. Op de terugweg zijn we nog langs de markt in Bolgatanga gegaan. We waren al een tijdje op zoek naar een usb. Nu zagen we er een liggen, maar het leek alsof hij niet voor verkoop was. De man zei van wel, dus dat kwam mooi uit. Bij terugkomst zagen we op de laptop dat er muziek op de stick stond. Hij heeft dus zijn eigen usb stick aan ons verkocht :)

Woensdagochtend was het tijd om afscheid te nemen van pap en mam. De bus zou om 08:00 langskomen om ze op te pikken. Om 06:45 moesten we opeens opschieten, want de bus zou er elk moment zijn. En jahoor om 07:00 was de bus er al. Gelukkig waren we optijd. Ik denk dat de chauffeur geen echte Ghanees was, want te vroeg komen in Ghana is heel, maar dan ook heel erg zeldzaam.

Deel 2 van onze rondreis !

Op eerste kerstdag gingen we naar het project “hand in hand”. Daar wonen meervoudige gehandicapten met hun begeleiders wonen. Bezoekers kunnen een huisje huren. Daar was eindelijk een kerstgevoel. Overal hadden ze kerstverlichting. ‘s Avonds waren er optredens van muziek door de kinderen en een bewoner kwam als kerstman tevoorschijn. Iedereen kreeg een cadeautje en ook wij kregen een mooie armband van de kerstman. Super gastvrij van ze. Die nacht hebben we heerlijk geslapen in een groot 4 persoons bed en met schone lakens. Echt een genot. De nachten zijn in deze tijd lekker koel.

We namen een ontbijt onder een mooie overkapping. Het is hier overal mooi en schoon. Je kan zien dat ook de kinderen erg goed verzorgd worden. ’s Morgens gaan ze wandelen over het terrein met alle bewoners. En om 16:00 is er elke dag een zwemuurtje. Zo krijgt iedereen beweging. Deze middag werden we getrakteerd op een prachtig kerstspel door alle bewoners met hun begeleiders. De kinderen die moeilijk konden bewegen of praten kregen een rol als schaap. En op het eind werd er veel gedanst met kindje jezus op de nek bij een begeleider. Zoveel samenhorigheid. Dat is pas echt kerst vieren. Van een kerkelijke gemeenschap die ook kwamen kijken kregen ze het eten en drinken voor de hele dag en nog een gift.

.

De volgende dag zijn we naar een Monkey sanctuary gegaan. Weer een hele belevenis met een heleboel apen. Heel bijzonder was dat deze apen als ze ziek zijn naar het dorp toe gaan om te sterven. De mensen begraven daar ook de apen. Het is een kerkhof van apen waar zowel de naam als de sterfdag op een bordje staan bij het graf. We moesten in een holle boom klimmen. Jaja ook mij lukte dat. Daarna kwamen we langs een proeftuin voor duurzame inrichting van landbouw en huizen. Daar moesten we natuurlijk van Jan naar toe. Dat werd een hele kennis uitwisseling. Al waren we Jan ook even kwijt tijdens de rondleiding, haha. Nadat hij even een foto gemaakt had was hij per ongelijk ons voorbij gelopen. Heel in de verte hoorde we hem roepen: Ninaa J. Je kan hem ook nergens alleen laten!

Ook zouden we nog naar een vleermuizengrot gaan. We kwamen bij het dorpje aan waar we door een complete familie verwelkomt werden.Vandaar uit werden we meegenomen naar de chief van het dorp. Ook daar werden er weer veel handen geschud. Uiteindelijk bleek dat zijn zoon opgetrommeld moest worden om ons mee te nemen naar de grotten. Helaas koste dit allemaal zoveel tijd dat we er niet meer heen konden, omdat we Ilse en haar familie zouden ontmoeten in Hand in Hand. Daar aangekomen waren we net op tijd, want we zagen ze al in het dorp. Heel gezellig om ze te zien. Samen hebben we met hun gegeten.

De volgende dag hebben we nog gewandeld met de bewoners en nog even naar de sportdag gekeken. Ja hoor, ze deden ook zaklopen. Echt grappig om te zien. Helaas moesten we toen alweer afscheid nemen van Ilse en haar familie. Ook Ineke Bosman (oprichtster van Hand in Hand) en andere mensen die we hier ontmoet hebben, zwaaide ons vriendelijk uit. Ineke heeft nog gauw een foto gemaakt van een Nina en gehandicapte jongen die verliefd was op haar. Nog geen vijf minuten later had ze het al op haar facebook pagina gezet haha. Knap voor iemand van 70 jaar.

.

Op naar het volgende avontuur.Vandaag vertrokken we naar het grote natuurpark Mole. Onderweg nog even langs een waterval. Meestal zijn we bijna de enige touristen, maar in dit geval waren er heel veel Ghaneese jongeren en gezinnen. En die jongens wilde graag met ons onder de waterval. Aangezien er niemand een bikini droeg, hebben we dat maar niet gedaan. Toch konden sommige het niet laten om ons voorzichtig nat te spetteren, de deugnieten. Dus maar gauw weer door gereden naar Mole.

We kregen daar een joekel van een slaapkamer met 3 eenpersoons bedden. Maar wel een douche met weer een pis straaltje. Gelukkig was er een zwembad waar we dankbaar gebruik van maakte. Om 17.00 vertelde ze ons als we nog wilden eten, dat we het heel snel moesten bestellen. Uiteindelijk kregen we na wederom veel kaartspelletjes om 19.30 u ons eten. Bleek dat het de bedoeling was dat je rond 15.00 uur je bestelling voor ’s avonds moest doorgeven. Zodat ze op tijd alles konden voorbereiden. En inderdaad dan kwam het eten op de tijd die je had afgesproken. Je moet het maar even weten.

.

De volgende dag om 7.00 hebben we de voetsafari gedaan van 2 uur. Daar zagen we een krokodil, allerlei soorten antilopen en zelfs een olifant. Bij het hotel hadden we al een pumba (soort wildzwijn) met baby’tjes gezien. Heel schattig. En rond etenstijd komt er een invasie van apen. Dat is een natuurfilm in voor je deur. Super grappig om te zien. Toch worden ze door het personeel met een katapult weggejaagd om te voorkomen dat ze ook bij het restaurant komen.

Om 15.00 hebben we nog een kano safari gedaan. Met twee peddelaars en een gids(deze keer zonder geweer) voelden we ons redelijk veilig. Vooral prachtige vogels gezien met mooie felle kleuren. En een krokodil die vanaf de kant in het water dook in een ondergrondse gang werd ons verteld. Dus we hoefde niet bang te zijn……..‘s Avonds lekker gegeten met een koud pilsje op het terras. Dat hadden we wel verdiend.

.

De volgende ochtend ben ik met ‘n boek op een terrasje met uitzicht op het meertje gaan zitten. Ik zag al meteen een bushbok(soort antilope) lopen. En binnen een half uur twee olifanten in de buurt van het meer staan. Super mooi. Gauw Jan gehaald en Nina heeft nog net een olifant kunnen zien, omdat ze te lui was om uit bed te komen. Net voor we ons ontbijt wilden bestellen kwam er iemand vertellen dat er een olifant bij het hotel stond. Een heel vreemd gezicht zo dicht bij iemand zijn kamer. Maar wel heel tof voor ons natuurlijk.

De echte Autosafari die we die dag hebben gedaan kon dat natuurlijk niet meer goed maken. Al hebben we veel dieren gezien, maar geen olifanten meer. Maar goed ook, want onze gids met zijn geweer lag het eerste deel van de tour meer te slapen dan op te letten. Zeker een feestje gehad de vorige avond. Het is hier echt een superplek om te genieten van de natuur en de dieren. En je komt er heerlijk tot rust.

.

Morgenvroeg vertrekken we naar Wulugu. In het verre noorden. Langzaam komt het afscheid van Nina dichterbij. Nog maar even niet aan denken, want het is zo gezellig deze weken met haar. Dus er maar zo lang mogelijk ervan genieten.