Binnen twee maandjes ga ik alweer naar huis. Maar op dit moment heb ik nog geen tijd om aan thuis te denken. Er moet nog een hoop gebeuren voor we de kinderen kunnen overplaatsen. En dat moet natuurlijk zo snel mogelijk gebeuren. Hier komt een samenvatting van mijn tweede week in Wulugu.

.

Donderdag ben ik samen met Janet naar het project gegaan. Het eten was op, dus we hebben een hoop rijst, uien en tomatenpuree meegenomen. Samen met de huismoeder zijn we voor de kids gaan koken. Tijdens het serveren gingen alle kinderen in cirkels van 3 of 4 personen zitten. Elk groepje kreeg een schaaltje met rijst, waar ze met hun handen uit moesten eten. Vervolgens kreeg ik ook een schaaltje rijst, maar dan voor mezelf. Ik kon het niet over mijn hart verstrijken om alles alleen op te eten. Toen ik vroeg of iemand nog wilde, kwamen ze direct op mij afgestormd en was het bakje binnen no time leeg. Hierna kwamen ze me een voor een vriendelijk bedanken. Op dit moment hebben ze mijn hart gestolen. Ze zijn zo dankbaar. Toen ik alle kinderen ging tellen, waren het er veel meer dan 35. Bij navraag aan Janet, vertelde ze dat de rest van de kinderen uit het dorpje komen. Je kunt het niet maken om ze weg te sturen tijdens lunch, dit is echt typisch Ghanees. Egoïsme heb ik hier naargenoeg niet gezien, alles wordt gedeeld. (Er zijn natuurlijk uitzonderingen:p)

Bij terugkomst gingen we rechstreeks naar het familiehuis, want Janet moest weer aan het werk in de bar. Om de zoveel tijd wisselen ze van dienst, maar eigenlijk is iedereen van de familie altijd aanwezig. Heel erg gezellig, dus daarom ga ik nu bijna elke avond naar het familiehuis. Alleen zitten is ook zoiets.

.

Vrijdag ben ik met mohammed op zijn eigen schakelbrommer naar Suluya gegaan, dat ging toch iets sneller dan met het scootertje van Janet, haha. Mohammed brengt me voortaan elke dag op de brommer, dus Lisa je bent al vervangen :) Hij heeft me belooft dat ik er ook een keer op mag rijden, dus dat wordt leuuk!

In het kinderhuis hebben ze echt niks, maar ook helemaal niks. Dus het werd vooral improviseren met handjeklappen en liedjeszingen. Hiermee had ik al flink kunnen oefenen bij Mum's care, maar toch verslaan ze me elke keer als het gaat om de minste fouten maken. Behalve als niemand mijn liedje kent, maar dat komt helaas niet vaak voor. De kinderen willen het liefst de hele dag je huid aanraken. Als je erop duwt, wordt de huid namelijk wit en dat is een heel spectakel. Ook die vele blonde haren op je arm zijn erg vreemd. Je kunt hierdoor merken dat ze niet zo veel vrijwilligers gewend zijn. De kleine kindjes waren op het begin erg bang, maar kwamen later heel langzaam naar me toe om toch even te voelen aan die vreende witte huid. De kinderen zijn zo blij elke dag, terwijl ik nog steeds eventjes moet slikken als ik de armoede weer besef. Bij terugkomst stonden mijn lieve nichtje joanita en neefje juinja mij op te wachten. Ze wilden namelijk kleuren en daarvoor moet je bij Nina zijn ;) Hierna zijn we weer met z'n allen naar het familiehuis gegaan.

.

Zaterdag was het weekend, dus even een rustdagje. 's Middags vond de overgafe van het presidentschap plaats. Dolblij kwamen ze mij roepen om bij hun voor de televisie te komen zitten, want hier moest ik bij zijn. Oké, het was ook erg leuk, maar vooral omdat ze zo enthausiast tegen te televisie aan het schreeuwen en klappen waren. Hierna was het tijd om afscheid te nemen van een paar neefjes en nichtjes. De vakantie was voorbij, dus ze moesten weer naar school in hun eigen studeerstad. Ik ben er nog maar een week, maar omdat je elkaar zo vaak ziet, ga ik ze wel een beetje missen. Gelukkig komen sommigen af en toe in het weekend terug en Ilse komt bijna :)

's Avonds begon de ellende pas. Het muizenprobleem vond niet alleen in Mum's care plaats, maar ook hier. Terwijl ik de eerste muis op mijn koffer zag lopen, zag ik een tweede binnenkomen via de deur. Daar zat ik dan op mijn bed helemaal alleen in het huis panisch mijn vriendinnen te appen. Gelukkig kwam Mohammed al snel thuis en heb ik hem om hulp gevraagd. Het eerste wat hij vroeg was: waarom ben je bang, ze doen je niks hoor. Hierdoor voelde ik me al een schijter. Vervolgens vroeg hij: Moet ik die muizen nu wegjagen ofhoe? Euhm.. ja als je dat wilt doen. Waardoor ik me dus helemaal een schijtluis voelde. Maar goed, na de bedden geshaked en de koffers gecontroleert te hebben, waren ze hopelijkweg. Toen ik later weer een muis zag lopen, heb ik als een echte stoere man de muis proberen weg te jagen. Helaas lukte dat niet, dus dan maar gaan slapen met alle koffers en spullen dicht.

.

Zondagochtend ben ik zelf naar Bolgatanga gegaan om wat dingetjes te kopen. O.a. haarextensions, want deze middag was het weer tijd voor een nieuw kapsel :p Ik had het nummer van een kapper in Wulugu gekregen van Janet. Nog 40 minuutjes wachten en dan kon ik komen, vertelden ze aan de telefoon. Vanuit de verte zag ik haar aan komen rennen. Ze was eigenlijk gesloten, maar omdat het de eerste keer voor mij was bij haar winkeltje, wilde ze geen nee zeggen. Heel erg lief. Na 3 uur werd het al donker, dus kwamen de zaklampen tevoorschijn ;) Heerlijk toch. Ik ben dit keer heel erg tevreden met het eindresultaat. Bij mijn fotoalbums kun je het kapsel zien.

Die nacht ben ik om 2:30 opgestaan om Ilse op te halen !! Lange broek + trui aan, want 's nachts is het hier maar 18 graden, erg frisjes dus :) Aangekomen bij de hoofdweg, zagen we de bus al arriveren en daar was Ilse met al haar koffers. Vooral veel spullen voor het project natuurlijk.

Ik vermaakte me heel goed hier, met alle familieleden om me heen. Maar toch fijn om weer een maatje te hebben, waar je alles mee kunt delen. Vooral voor de minder leuke dingen die je mee maakt. (Zoals muizen, haha).

Dat was hem weer. Tot snel !