Grootste markt van West-Afrika + Lake Bosomtwe

Hoi lieve lezers,

Ik heb de afgelopen dagen veel avonturen meegemaakt en daardoor ook weinig tijd en zin in te schrijven soms. Maar ik zal een korte samenvatting aan jullie proberen te geven.

Als eerste zal ik jullie verlossen van de cliffhanger, hahaa. Het was een veganistische menukaart. Salim is een echte vleeseter. Hij had dus pech, want het dichtstbijzijnde restaurant was 1,5 uur rijden. Maar alles was vers gemaakt, dus het was wel lekker en gezond ;) Het guesthouse lag aan een groot meer van wel 9 kilometer breed. Bij aankomst hebben we gelijk een kano gepakt die je kon huren. Helaas hebben we de overkant niet gehaald ;) maar het was wel heerlijk. Ook heb ik hier samen met andere reizigers paard gereden onder leiding van de franse eigenares. Een hele leuke en liefdevolle vrouw. We liepen langs het water en ook door verschillende dorpjes. Je kon zien dat de mensen hierheel erg arm en niet veel blanken gewend zijn. Toen Salim en ik later een wandeling aan het maken waren, hadden we binnen no time 20 kinderen om ons heen staan schreeuwend: Obronie, How are you? (Obronie betekent blank).

In dit guesthouse hebben we ook een ander Nederlands meisje ontmoet. Toevallig ging ze die dag ook verderreizen en naar hetzelfde guesthouse als ons, dus zijn we gezellig samengegaan. Eerst ruim een uur in de taxi op de hobbelweg. Hij heeft ons geholpen een trotro te zoeken naar Kumasi. We werden in hier gewoon op een willekeurige plek gedropt, dus moesten we zelf de weg zoeken naar het juiste station. Nou dat was een hele happening. Ten eerste omdat we door de grootste markt van west africa liepen met zware tassen op onze rug in de hete zon en ten tweede staat iedereen binnen no time voor je neus omdat ze iets van je willen; verkopen, helpen of je vriend / echtgenote worden. Als ik dan vertel dat Salim mijnboyfriend is, zeggen ze: Why didn't you wait for me. Hahaa.

Maar uiteindelijk hebben we met hulp van een vriendelijke man het station gevonden. De trotro zat al vrij snel vol met mensen, maar toen moest alle bagage er nog op, in en aan. Wat een happening !! Ze zullen doorgaan met passen en meten tot alles, maar dan ook echt alles meekan. Wegkomen uit het station is ook niet ideaal, want het station is tot op de laatste meter gevuld en bevindt zich in het middenpunt van de stad. Uiteindelijk hebben we 7uur gedaan over 150 kilometer. Maar we hebben het gered !

Het guesthouse waar we de volgende nachten verbleven was hand in hand, PPC community. Hier ben ik twee jaar geleden ook met pap en mam een paar nachten geweest met kerst. Een heel erg mooi project wat 26 jaar geleden is opgezet door een Nederlandse vrouw, Ineke. Het is een opvangtehuis voor kinderen met een ernstige lichamelijke, maar vooral geestelijk handicap. Omdat een handicap in Ghana een flinke taboe is, worden deze vaak als baby te vondeling gelegd. De meest ernstige gevallen worden opgenomen bij hand in hand. Je kunt zien dat de kindjes hier echt een beter en gelukkig leven hebben. Ik kan jullie hier nog heel erg veel over vertellen, maar ik zal het jullie besparen.

We zijn veel op het project geweest, maar hebben zelf ook uitstapjes gemaakt. Bijvoorbeeld naar de Kintampo falls en de Fuller Falls. Fuller falls is een stuk minder bekend, maar zeker zo mooi. Het was een rivier met ontelbaar veel trapwatervalletjes. Er was een wandelpad naast, maar wij hebben lekker door het water gewandeld en geklauterd. De wandeling eindigde in een grotere plas, waar we een beetje konden zwemmen. Heerlijk! De dagtrip verliep zo soepel dat we zelfs nog tijd hadden om naar het apenbos te gaan. Achteraf hadden we dit beter over kunnen slaan, want dit zorgde voor verschillende bezoekjes in het ziekenhuis.

De vorige keer was iedereen zo benieuwd naar de cliffhanger, dus ik dacht ik gooi er nog eentje in, haha. Maar geen zorgen we zijn oké. De foto’s komen ook snel online !

Liefs vanuit Ghana

New Advangers ! (Cacoa + Boti Falls

Hey !!

Na een rustige nacht in het scary hotel zijn we de volgende ochtend met de Trotro naar Adjeikrom gegaan. Hier gingen we een cacao tour doen. 2 jaar geleden ben ik daar ook geweest en er is niks veranderd. Je komt aan in een mega klein dorpje met aan het einde een bord waar cacoa tour op staat. Natuurlijk is hier niemand te bekennen, dus dan maar aan iemand vragen. Deze man vertrok naar het dorpje om de gids te zoeken.

De gids was ook dezelfde als 2 jaar terug. Hij was erg vereerd dat ik terug was gekomen. Een super lieve, maar ook heel ongemakkelijk man door de lange stiltes en doordringende oogcontacten die hij gebruikt. Hij heeft ons precies uitgelegd hoe het proces begint met het zaaien naar het eindpunt, wanneer de gedroogde bonen worden verkocht.

Toen we vertrokken waren we bang dat het even ging duren voor we vervoer hadden, omdat er niks te beleven was in t dorpje. Maar als snel kwam er een kleine vrachtauto voorbij die voor ons stopte. Met hen konden we ruim een uur meerijden. Onderweg stopten ze opeens om verse kokosnoten voor ons te kopen. Super lief! Zonder te vragen hadden ze er al meerdere gekocht, terwijl wij geen dorst meer hadden. Maar we durvden het ook niet te laten staan, dus hebben we het maar opgedronken, haha.
Ze hebben ons geholpen om een trotro te vinden naar onze volgende bestemming Boti Falls.

Weer iets in the middle of knowwhere, maar wel echt een pareltje ! Hier hebben we een klim wandeling naar een mooie rots gemaakt. Voor mij was dit de derde keer, maar t blijft erg bijzonder. Toen we op de top waren, stelde de gids voor om nog een stukje verder te wandelen naar een 3 koppige palmboom. Hier kon je op een steen gaan zitten en mocht je eens wens doen. In ruil hiervoor liet je wat kleingeld achter voor het dorpje. Maar wat de wens was, ga ik jullie niet vertellen, want dan komt hij niet uit ;) Nadat we weer helemaal terug zijn gewandeld hebben we heerlijk gezwommen bij de waterval.

Naar boti falls toe gaan was gemakkelijk, maar vertrekken iets minder. Het ligt namelijk erg afgelegen en er was geen dorpje te bekennen. Dus wachten tot er een auto of busje langskomt die ons mee kan nemen. Gelukkig duurde dit niet al te lang. Halverwege hebben we een restaurantje opgezocht en local food besteld. Ik had Fufu met grandnut sauce. Ik weet nog dat het twee jaar terug op het begin niks vond, maar uiteindelijk hadden Ilse en ik steeds meer zin in fufu als avondeten. Ik moest er dit keer wel weer even aan wennen, maar vond het nog steeds lekker !!

Toen we terugkwamen in het dorpje van ons guesthouse was het al donker. Het laatste stuk moesten we te voet lopen. Zoals altijd, Nina vond het leuk om off-route te gaan en tussen de lemenhutjes door te lopen, waardoor we totaal de verkeerde kant op liepen, haha. We zijn terug naar de hoofdweg gegaan. Vanaf daar hebben via een andere zijweg een nieuwe poging gewaagt. Voor ons gevoel liepen we de goede kant op, maar toen een kindje vroeg waar we naar toe gingen, vertelde hij dat het guesthouse de andere kant op was. Als hij dat zegt zal dat wel. Samen met zn moeder hebben ze ons naar de deur afgezet. Gelukkig we zijn weer thuis, hihi.

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken naar onze volgende bestemming. Via Ilse had ik gehoord dat er een leuk guesthouse was. Dit lag aan the Bosomtwe lake meer in de buurt van Kumasi. The green ranch guesthouse heette het. Dit is echt iets voor mam en pap, want alles stond in het teken van een goed milieu. Toen Salim de menukaart zag, was het wel even schrikken. Hierover in mijn volgende blog meer ;)

Kokrobite beach + een mega scary hotel

Hey vriendjes en vriendinnetjes,

Laten we beginnen met het goede nieuws. Mijn koffer is terug !! 2 dagen later dan gepland, maar zoals ze hadden beloofd kregen we een compensatie in de vorm van geld, dus je hoort ons niet klagen.

We hebben erg genoten in het mooie Krokobite garden guesthouse. Het wordt gerunt door een Italiaans gezinnetje. Ook de kinderen helpen mee in het weekend en doordeweeks krijgen ze thuisschool. Erg leuk om te zien. Als de bazen van huis zijn, is het tempo van de ghanese werknemers een stuk lager, hihi. Dus zitten er goed bovenop.

Ook hebben we een Nederlandse man ontmoet. Hij heeft veel agrarische projecten in verschillende landen van Afrika, maar het was zijn eerste keer in Ghana. Hij schrok heel erg van de milieu vervuiling in Ghana, dit had hij tot nu toe nog nietzoerg gezien. We wisten dat hij met z'n partner hier was, want we zagen ze al knuffelen en kusjes geven. Uiteindelijk vertelde hij dat ze zaken partners waren. Toen wisten wij al genoeg, betalen in natura. :p

Ik merk dat ik nu veel minder aandacht krijg nu er een blanke man bij is, haha. De ghanese vrouwen noemen Salim een 'hot man'. En ook alle mannen vragen hem: 'Doyou want to be my friend'. Maar Salim denkt dat het een versiertruc richting mij is.

Zaterdagavond was er een reggaebandje in Big Milly's. Daar moesten we natuurlijk bij zijn. Een biertje van 0,65 liter was maar €1,50, dus het werd al snel erg gezellig!! Salim heeft zelfs met mij mee gedanst. Hij kon goed afkijken bij de Ghanezen. Big Milly's is een guesthouse, waar ik twee jaar terug ook heb geslapen. Er is veel veranderd.Zostond er bijvoorbeeld een biljart tafel. Salim en ik konden het niet laten om een potje te spelen. En je mag 1 keer raden wie er gewonnen heeft ;)

We konden bij het guesthouse niet met de pin betalen en kwamen erachter dat we net niet genoeg geld hadden voor de volgende dag. Oepsie! De dichtsbijzinde pinautomaat was een uur verder. Dus heb ik Salim op padgestuurd ;)Dat was nog een hele opgave. Eerst een shared taxi, dan een trotro en dan nog een lang stuk wandelen. En dat tussen al die hectiek, maar het is hem gelukt en hij is heelhuids terug gekomen.

Maandag zijn we vertrokken naar onze volgende bestemming New Tafo. Het was een klein guesthouse in een klein dorpje. De taxichauffeur zette ons af en daar stonden we dan in het pikke donker in the middle of knowwhere. Op google maps stond dat we op de goede plek waren, maar alle poorten waren dicht en er stond nergens een bord met guesthouse. Naar verschillende keren gebeld te hebben kregen we weinig of geen respons. Een straat verder hebben we bij een huis aangeklopt waar we licht zagen branden. Deze man had nog nooit van het guesthouse gehoord. Hij heeft via de telefoon uitgelegd waar we stonden en gevraagd of iemand ons kwam ophalen. De man vertrouwde het niet en is het stukje met de auto meegereden. Ook heeft hij ons zijn nummer gegeven voor het geval dat er iets zou gebeuren. Nou dat maakte ons niet geruster, haha. Maar wel een heel avontuur ;)

Toen we naar binnen liepen was het pikke donker, maar je zag wel dat er verschillende kamers waren. De kamer zelf was niet super luxe. Ofja eigenlijk het tegenovergestelde. Schimmel op de muren, kapotte vloerbedekking en er stond een kast met allemaal spullen erin. O.a. een tang, lucifers, boeken en zelfs een tijdschrift van 2006. Ook was er een mysterische kast die niet open kon. Haha, waar waren we nu weer beland. Maar we konden houten balken voor de deur doen, wat Salim erg fijn vond. Hij had het gevoel dat we in een enge film beland waren. Al met al hebben we heerlijk geslapen de eerste nacht.

Back in Ghana !!

Hoihoi,

Ik was eigenlijk niet van plan om een blog te schrijven. Maar nu ik in de taxi zit denk ik; Ik heb zoveel wat ik juklie wil vertellen. Dus ben ik begonnen met schrijven. Maar ik weet niet tot wanneer ik er zin in heb ;)

Donderdag was het eindelijk zover, terug naar Ghana! Toen mijn ouders me in Eindhoven kwamen ophalen, had ik al kriebels in mijn buik. Elke twee minuten keek ik door het raam of ze er al waren. We vlogen vanaf Brussel via Istanbul naar Accra. Natuurlijk kregen Salim en ik het voor elkaar om bijna de overstap van 3 uur te missen, omdat we op t laatst nog snel even chickenwings wilden halen. Uitgeput en zwetend kwamen we aan bij de gate die zojuist ging sluiten. Precies op tijd dus ;)

Aangekomen in Accra hoorde ik gelijk de Ghanese muziek, Heerlijk ! Het avontuur begon al goed toen we erachter kwamen dat mijn koffer kwijt was. Balen, maar t is niet anders. Hij zou de volgende dag met eenzelfde vlucht meekomen. Die dag erop zijn we terug langs geweest, maar het mocht niet baten. Er waren veel mensen met een verloren koffer. Zelfs een jonge moeder met 4 kinderen. Alle 10 de koffers weg en 1 kindje lag ook nog in het ziekenhuis. De stoom kwam uit haar oren. Veel spanning een sensatie, haha. Terwijl wij alleen maar dachten, het koffer mag nog wel 3 dagen wegblijven. Voor elke dag kreeg je namelijk 50 dollar, werd ons verteld.

Gelukkig hadden we onze de eerste nacht in dezelfde stad Accra geboekt. Aangekomen bij de taxi's hadden ze al verwacht naar welk hotel we gingen. Die was namelijk het goedkoopst. Alsof het op ons voorhoofd stond, haha. Maar het hotel was hardstikke goed en ze waren erg vriendelijk. We sliepen in een kamer met verschillende backpackers uit Nigeria, Polen, Zwitserland etc. Erg gezellig.

Al onze handdoeken zaten in mijn backpack, dus we hebben ons maar even met een T-shirt afgedroogd. Gelukkig had ik mijn toilet is Salims backpack. Het was een vermoeiende dag, dus zijn snel in slaapgevallen. De volgende dag kregen we een lekker ontbijtje. We zijn naar een shopping centre gegaan voor een simkaart te kopen. De eerste keer voor Salim in de trotro ;) Ik weet nog dat hij de avond ervoor zei: 'Het valt mee het verkeer.' Nou daar kwam hij nu wel op terug, haha. Zelfs ik vond het soms schrikken, maar het was wel oprecht genieten in de Trotro en alles om me heen. Vooral de loslopende dieren zoals kippen en geiten.

De terugweg ging iets minder soepel. De trotro chauffeur had Apolo station verstaan, terwijl we Agolo station bedoelde. We kwamen totaal ergens anders uit en besloten verder te lopen. Alle soorten vervoer in een dag al meegemaakt :p Toen ik de eerste keer in Ghana was, ben ik eigenlijk helemaal niet veel in de hoofdstad geweest. Je merkt dat er super druk is en je ziet ook een erg groot verschil tussen arm en rijk dicht langs elkaar. Veel bedelaars. Wat Salim heftig vond is dat er hondjes langs de drukke weg in de lucht worden gehouden om te verkopen. Alsof het alleen vlees is en verder niks. Het laatste stukje hebben we een taxi genomen even uitgerust bij het hotel.

Na de teleurstelling bij het vliegveld zijn we toch maar naar onze volgende bestemming vertrokken, Kokrobite. Wist je dat ze zelfs de Uber-app in Ghana gebruiken? Ideaal als je internet en GPS werkt dan, hihi. Het was een hele zoektocht, maar we hebben John gevonden! We kwamen middernacht aan en zijn als een blok in slaap gevallen. In een heel mooi schattig huisje, met een bucketshower. Ik vond het heerlijk om in de hete buitenlucht die koude emmers water over mee heen te gooien. Salim vond het maar vermoeiend, haha. Maar voor de rest een super gezellig hotelletje. Het kost toch veel energie al die indrukken de eerste dag. Vandaag gaan we lekker rustig aan het strand liggen.

(De foto's komen op facebook)

Update HelpingSuluya 7 (Teachers Ilse and Nina)

Mijn laatste weekje in Wulugu is ingegaan. Het voelt heel erg vreemd. Ik had hier graag nog een tijdje gebleven, maar ik heb nu ook heel veel zin om weer naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Tot die tijd geniet ik hier nog elke dag.

3 weken terug was het een nationale feestdag in Ghana, onafhankelijkheidsdag. Op 6 maart viert iedereen dat Ghana sinds 1957 een zelfstandig land is. Ter deze gelegenheid was er in het dorp Walewale een marcheerwedstrijd, waar wij naar toe zijn gegaan. Alle basisscholen en middelbare scholen in de omgeving deden er aan mee. Het was een heel spektakel. Met een ambulance voorop en brandweerwagen achterop reden de jurlyleden in luxe auto's het terrein binnen. Elke school had een jongensteam en een meisjesteam. Om ste beurt marcheerde ze het hele veld rond en bij de jury moesten ze synchroon een handeling laten zien. Vooral de kinderen van de basisscholen waren erg schattig. Ook de mix van Islamitische scholen en Christelijke scholen was heel mooi om te zien.

Net als het dragen van uniformen is marcheren hier sowieso een belangrijk iets vergeleken met Nederland. Op bijna alle scholen is dit elke ochtend een ritueel voor het beginnen van de lessen. Ik vind het wel wat leuks hebben.

Zoals sommige misschien al gezien hadden op facebook heb ik mijn eigen afrikaanse jurkje laten maken. Erg leuk. In de stad hebben ze winkels die vol hangen met stoffen. Daar kies je er zelf eentje uit en voor mijn jurk moest ik een lengte van 2 yards kopen. In wulugu zelf zitten heel veel naaiwinkeltjes. Wij zijn naar de naaister Grace gegaan. Een hele lieve vrouw die vaker voor vrijwilligers kleding maakt, dus ze weet wat wij westerse leuk vinden :p En dit keer was het weer gelukt. Een jurk voor mij en een rok voor Ilse. Ook hebben we een paar kussenslopen laten maken.

Vorige week hebben we lees- en prentenboekje mee naar Suluya genomen en voorgelezen. Dat vonden de kinderen echt geweldig. Ze zeggen alles precies na als je voorleest. Zelfs als je een vraag stelt over het boek, herhalen ze jou in plaats van antwoord te geven, haha. Het komt omdat ze hier op school gewend zijn om alles 100 keer hard op te herhalen. Alles wordt hier erin gestamt en niet zoals in Nederland uitgebreid uitgelegd.

Zoals ik jullie had verteld zijn de eerste 12 kinderen al overgeplaatst. Wij geven ze nu elke dag wat scholing, waar de kinderen tot nu toe nog helemaal enthausiast van worden. Ze vragen zelfs regelmatig wanneer we weer lesgeven. We hebben ze bijvoorbeeld de letters 1 t/m 20 leren schrijven. Sommige kwamen maar tot de 10, maar ze kunnen het nu wel bijna allemaal. Het alfabet en wat engelse liedjes konden natuurlijk niet ontbreken. Ook hebben we ze de namen van alle lichaamsdelen geleerd, erg leuk was dat. Hierna moesten ze zelf het lichaam tekenen en de namen erbij zetten. Ik denk dat ze daar al ruim een half uur heel ijverig mee bezig zijn geweest. En er kwamen bijzondere creaties uit, hihi.

's Avonds hebben we op mijn laptop de Disney film 'Frozen' met alle kinderen gekeken. Dat vonden ze helemaal geweldig, inclusief Ilse en ik. We konden het niet laten om de liedjes mee te zingen, waarbij vervolgens de kinderen ons met open mond aankeken. Deze kinderen hebben echt een beetje ons hart gestolen. Het is een hele leuk groepsamen en zijn zo dankbaar. Pas had Janet slippers voor ze gekocht en wij hadden ze allemaal een handoekje gegeven om zichzelf te kunnen afdrogen. Toen ik ook nog met een blokje zeep aankwam kon hun geluk niet meer op. Thankyou, thankyou, thankyou kwamen ze achter ons aan gelopen. Ilse en ik waren er even stil van.

Deze week hebben we weer een hoop vooruitgang kunnen maken. We hebben namelijk de corngrinder kunnen kopen ! Een hoogtepuntje in ons verblijf hier. We wilden dit zo graag, zodat ze elke maand zelf geld kunnen verdienen. Dus wij zijn heel blij, mede dankzij jullie hulp! We hebben een huisje kunnen overkopen en onze vriend Survivor heeft er deuren en ramen in gemaakt. De vloer en de muren worden morgen gepleisterd en dan kunnen we de machine in elkaar gaan zetten. Hopelijk begin volgende week kunnen ze starten !!

Afgelopen week hebben we ook spullen gekocht voor de badkamers. En dit ging hardstikke snel. De volgende twee dagen kwam de loodgieter om alle buizen erin te zetten. Die twee dagen daarop zijn de tegelzetters hard aan het werk geweest. Gisteren zijn ze de wcpot komen plaatsen en nu zijn we helemaal klaar. Heel erg fijn.

Gisteren was echt een happyday, want ze hebben ook alle stapelbedden gebracht. Deze moeten we nog opspuiten en dan kunnen we ze in elkaar zetten. Volgende week kunnen we de matrassen ophalen en dan kunnen ze er echt in slapen.

Kortom het gaat allemaal heel snel, waar wij erg blij mee zijn. Wij gaan nog even lekker genieten van onze laatste week hier en dan kunnen we met een gerust hartje het project verlaten.

Weekendtrip Upper East Region

Een tijdje terug ben ik samen met Ilse twee nachtjes weg geweest naar de Upper East regio. Ondanks dat het redelijk dicht bij ons verblijf lag, hebben we toch een hele boel mooie en nieuwe dingen gezien.

’s Ochtends vertrokken we naar onze eerste bestemming, Karimenga. Een dorpje 5 kilometer verderop. We konden met een bakbrommer meeliften en werden netjes bij het dorpje afgezet. Daar aangekomen dachten we: Oké, wat zal hier te doen zijn. Het lijkt een dood gewoon dorpje, dus we besloten eens rond te lopen. Uiteindelijk kwamen we uit bij een mooie Afrikaans gebouwde compound, genoemd het Green house. Het is een gasthuis voor bezoekers.

De man die het gasthuis runt plaats ook vrijwilligers op projecten en in de gastgezinnen van Karimenga. Het is een Ghanese man met een hele mooie visie. Geld is voor hem niet belangrijk, maar vooral mensen helpen, dat geeft hem voldoening. Mooie gesprekken hebben we die ochtend gevoerd. Hij kwam misschien nog bij ons project langs om een kijkje te nemen. En wij komen zeker nog een keertje terug om op het dak te slapen en pannenkoekjes te bakken ;)

Tijd om te vertrekken, maar het liften in Karimenga was niet zo’n succes. Om de beurt gingen Ilse of ik de schaduw zitten en de andere aan de weg de auto’s stoppen. Na 1 uur was er nog steeds niemand gestopt. We snapte er niks van. Tot we op een gegeven moment bedachten dat alle auto’s van een heuvel af kwamen, dus niemand ging natuurlijk hard op de rem trappen voor ons. We besloten een stukje verder te lopen. En jawel hoor, de eerste vrachtauto stopte meteen voor ons, haha. Hij dropte ons een paar dorpjes verder en vanuit hier konden we een taxi pakken naar Tongo.

Aangekomen bij de touristen office in Tongo was er niemand te bekennen, maar de deur stond wel open. Na een tijdje kwam er een jongen voorbij op een motor. Toen hij ons zag draaide hij zich om en kwam ons helpen. Volgens mij dacht hij gewoon: Als ik ze nou een rondleiding geef, kan ik weer wat geld verdienen. Maarja er was verder niemand te bekennen, dus we gingen maar met hem mee. Hij heeft ons de drie bekendste rotsen laten zien en verteld waar ze vroeger voor diende. Je kon merken dat hij normaal niet de gids was, want hij vertelde zelf weinig en bleef steeds maar herhalen: Als er vragen zijn hoor ik het hè.

Hierna zijn we naar de chief’s palace gegaan. Elk dorpje in Ghana heeft zijn eigen chief. Een hoog geëerd persoon waar je naar toe gaat als je toestemming wilt om bijvoorbeeld iets te bouwen. Maar de chief van dit dorp was wel erg belangrijk. Hij had een groot paleis, niet een paleis zoals wij dat kennen, maar wel honderd lemen hutjes aan elkaar vast gemetseld met allemaal gangetjes ertussen. Het was net een doolhof, maar wel heel mooi. Deze chief had ook 28 vrouwen, waar meer dan 100 kinderen en kleinkinderen zijn uitgekomen. Heel erg onwerkelijk dat het hier als normaal ervaren wordt. Uiteindelijk heeft hij ons teruggebracht naar Tongo en vanuit hier hebben we een taxi naar het gasthuis genomen.

Het was een hele mooie rustige omgeving. Onze kamer was echte Afrikaans hutje, die samen met de andere hutjes een hele schattige binnenplaats vormde. En er was ook nog een echte douche in de open lucht, wat wilden we nog meer. Ze moesten wel nog even snel onze kamer klaarmaken. Ofja snel, na ruim een uur konden we erin, haha. Maar het waren hele lieve mensen. Ze waren speciaal voor ons nog naar het dorpje gereden om ingrediënten te kopen voor ons avondeten.

De volgende ochtend hebben we ons ontbijt in Bolgatanga gegeten bij de Smoothiebar. Dit kregen we als tip mee in Karimenga. En het was zeker een goede tip. Ze hadden tosti’s, pannenkoeken, wraps, loempia’s en natuurlijk heerlijke smoothies. Het was echt gericht op westerse bezoekers en vrijwilligers. Oh, wat hebben wij genoten die ochtend. ;)

Later hebben we een trotro naar Bongo gepakt. We zijn hier ook naar de chief’s palace gelopen, maar helaas was de chief niet aanwezig. We werden vriendelijk geholpen door een hele oude vrouw. De zoon van de chief heeft ons meegenomen naar een bekende berg met rotsen. Deze hebben we beklommen, wat resulteerde tot een heel mooi uitzicht.

In de verte zagen we een meer, wat er erg aantrekkelijk uitzag na al dat zweten, haha. We vroegen of je daar kon zwemmen en dat kon. Hij heeft ons er ook nog naar toe gebracht op de motor. We waren echt 2 gelukkige meisjes in het water, hier waren we echt eventjes aan toe, haha. Vervolgens heeft hij ons geholpen met een lift terug naar Bolgatanga. Ja alweer Bolgatanga. We gingen naar een klein dorpje wat er voor ons gevoel niet ver vanaf lag. Maar we moesten eerst terug naar Bolgatanga en vanuit hier konden we weer ket de trotro naar Sirigu.

Vlak voor we in Sirigu waren stapte er iemand uit bij SWOPA, dus ze vroegen of wij hier ook heen moesten. Wij hadden er nog nooit van gehoord, dus reden mee naar Sirigu. Daar aangekomen keken we in onze reisgids en daar stond dat we in SWOPA moesten zijn, haha. Dus konden we dat hele stuk weer teruglopen.

SWOPA is een centrum voor vrouwen in Sirigu. Zei komen hier bij elkaar om potten, manden en schilderwerken te maken. Tegelijkertijd is het een gasthuis voor bezoekers. Erg leuk en een gezellige plek. We hadden gevraagd of we op het dak konden slapen en dat kon! Romantisch lagen we naast elkaar naar de sterren te kijken, haha. Het zorgde wel voor een hoop muggenbeten, maar dat hadden we er voorover.

De volgende dag heeft de manager ons meegenomen naar de lokale bevolking en uitleg gegeven over rituelen en natuurlijk de start van SWOPA. ’s Middag heeft zijn tante ons een workshop mandjes maken gegeven. Ze ging zitten en begon gelijk met het eerste mandje zonder iets erbij te vertellen. Dus wij vroegen ons af of de workshop al was begonnen of niet. Toen zei de manager: You have to look good. Oké, goed opletten dus ;). Toen kwamen we erachter dat ze geen Engels sprak, dus het werd grotendeels gebarentaal. Maar het was een leuke ervaring en we hebben ons eigen Afrikaanse mandje kunnen maken.

Toen we klaar waren zijn we terug naar Sirigu gelopen en vanuit hier een Trotro via Bolgatanga naar Wulugu gepakt. Het weekendje zat er al weer op voor ons, maar goed ook, wan we waren dood op.

Update HelpingSuluya 6 (Een hekel aan onze elektricien)

Een nieuw verhaal vanuit het mooie Ghana. Jullie zijn bijna weer helemaal op de hoogte :)

Allereerst hebben we natuurlijk een hele hoop leuke dingen met de kinderen gedaan. Het verven was echt een het hoogtepunt. We hadden ze allemaal in groepjes van vier op de grond gezet. Wat een hele opgave is als er 35 drukke kinderen rondlopen. Ze kregen allemaal een wit A3 papier, kwast en in het midden een stuk karton met 7 verschillende kleuren verf erop. Time to start ! Ze keken eerst naar hun kwast en vervolgens ons met een verbaast gezicht aan. Oké, dit moeten we eerst even voor doen. Best apart voelde dit. Je gaat er automatisch vanuit dat je dit als kind snapt, maar hier is dat natuurlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend. Ze gingen snel aan de slag en op een gegeven moment waren ze allemaal muisstil aan het schilderen. Heel mooi om te zien. Iedereen had zijn eigen unieke stijl zullen we maar zeggen, haha. Later hebben we alle schilderwerkjes in de gang van het kindertehuis gehangen.

Kleuren vinden ze ook hartstikke leuk. Net als de scoobidoo touwtjes. ’s Ochtends hebben Ilse en ikik eerst nog even met de touwtjes geoefend. Wij wisten namelijk zelf niet eens meer hoe het moest, dus we waren erg nieuwsgierig of het niet te moeilijk voor ze was. We begonnen eerst met vlechten en dat hadden de meesten al vrij snel onder de knie. Hierna hebben we de kinderen 1 voor 1 uitgelegd hoe je het vierkantje maakt. Nou geloof me, het was een hele dagbesteding. Maar uiteindelijk waren er wel een paar die het helemaal zelf konden afmaken. Nu 2 weken later, zien we nog steeds kinderen rondlopen met scoobidoo touwtjes om hun arm, been of hoofd. Heel leuk.

Buiten dat de Suluya kinderen in de weekenden naar Wulugu kwamen, zijn wij natuurlijk ook regelmatig naar Suluya gegaan met onze grote hobbelvriend: de bakbrommer. Hier hebben we o.a. de baby kleertjes uitgedeeld. Met 2 rugtassen vol kleertjes gingen we langs de hutjes op zoek naar baby’s. De moeders waren allemaal zo dankbaar, heel fijn om te zien. Op het begin moesten we nog flink zoeken, maar op een gegeven moment ging rond dat wij kleertjes aan het uitdelen waren en kwamen de moeders met baby’s in vogelvlucht op ons af. Ideaal, We hadden het namelijk bloed heet van het lopen in de zon. Soms hebben we echt het gevoel dat we gaan smelten, haha

In de afgelopen tijd hebben we ook voor elektriciteit kunnen zorgen in het kindertehuis. Francis had naar de elektricien gebeld en een lijst voor ons opgesteld. Ilse en ik zijn naar Walewale gegaan om de spullen te halen. Bij de elektricityshop aangekomen, lieten we de lijst zien en vertelde we wat we nodig hadden. Op een of andere manier was het heel ingewikkeld en besloten ze uiteindelijk hulp te vragen aan hun baas, die er binnen 5 minuten al was. (ondertussen waren we wel al een uur verder, haha) De baas snapte alles van de lijst en gaf helder antwoord op onze vragen. Erg fijn en we konden met een zelfverzekerd gevoel over de gekochte spullen weer terug naar huis.

Na 2 weken kregen we eindelijk gehoor van de elektricien en kwam hij de materialen instaleren. Wanneer hij de ingekochte spullen zag, begon hij meteen te vertellen dat we alles fout hadden gekocht. Dit zorgde er al voor dat hij minpunten kreeg van ons. Toen vertelde hij ook nog dat mensen met bewondering naar het huis moesten gaan kijken. Hij had een status hoog te houden als elektricien, dus wij moesten goede spullen inkopen voor hem. Nu waren wij al helemaal van onze à propos. Het is een kindertehuis en het enige wat wij willen is dat er licht brand en verder niks. (Nogal een logische gedachte vonden wij) Vervolgens werden we flink uitgelachen en totaal niet serieus genomen. Gelukkig kwam Janet erbij en vertelde dat voor haar ook al die poespas niet nodig was. Hier reageerde ze wel normaal op. Ilse en ik moesten echt even stoom afblazen, haha.Uiteindelijk hebben we nog een paar kleine dingen moeten omruilen en heeft hij alles toch nog netjes geïnstalleerd. Met de elektro experts Nina&Ilse valt niet te sollen.

Tussen al deze drukte door gaan we voortaan 1 keer in de week naar een zwembad. Eventjes afkoelen en ja dat is flink nodig met deze temperaturen, haha. Een tijdje geleden zijn er bij het gastgezin van Anne (De andere vrijwilliger in Wulugu) 2 vrijwilligers uit Nederland bijgekomen. Met z’n vijven hebben we het heel gezellig gehad de afgelopen tijd. Af en toe weer eens Nederlandse gesprekken en humor is toch wel leuk ;)

Nog 1 goed nieuwtje om mee af te sluiten. De vrouw die in Suluya voor alle kinderen kookt, kon niet mee verhuizen naar Wulugu met alle kinderen. Dus zijn we gaan zoeken naar een nieuwe huismoeder en die hebben we gevonden ! Een hele lieve vrouw met 3 kindjes.Heel fijn dat we een nieuw iemand hebben gevonden, waar we allemaal een goed gevoel bij hebben.

Update HelpingSuluya 5 (Stoepkrijt, een nieuw iets voor de kindjes)

Een nieuwe update ! De foto’s staan nu ook in de albums.

Een paar weken terug hebben we spullen voor de ramen gekocht in Walewale. Een dorpje 10 km verderop, waar je liften naar toe kunt. Van te voren hadden we al wat research gedaan, dus we hadden alle spulletjes snel bij elkaar verzamelt. Tijdens onze eerste weken hier, ging dit wel anders. Toen zijn we tig keren op en neer gelopen en werden we van hot naar her gestuurd door de lokale bevolking. Nu kennen we het dorpje goed en gaat het allemaal een stuk gemakkelijker. Ofja gemakkelijk, echt volgens de planning gaat het hier bijna nooit in Ghana. Ilse en ik hebben een flinke dosis geduld gekregen tijdens ons verblijf hier, haha.

Maar goed, daar stonden we dan in Walewale met onze spullen. Gelukkig was er een lieve man die wel een telefoontje voor ons wilde plegen. Je zorgen maken over hoe je thuis komt is niet nodig. Het maakt niet uit waar of met wie je bent, er is altijd wel iemand die je wilt helpen, ideaal. En daar kwam al iemand aan met een bakbrommer, waar de spullen inclusief wij zelf in konden. Even lekker uitwaaien in de wind.

Ook hebben we met verf tekst op de muren van kindertehuis geschreven. Voor op de gevel staat nu in het groot ‘Suluya children’s home’ en aan de zijkant wie bijgedragen heeft aan de bouw van het kindertehuis. Ook hebben we alle kamers een naam gegeven en boven de deur geschreven, omdat we nog verf over hadden ;) Nu zijn we eindelijk klaar met verven !! Dat is maar goed ook, want met een temperatuur van 40 graden zijn wij niet meer een staat om echt fysiek werk te verrichten, haha. Voor ons was het harde werk klaar, dus tijd om leuke dingen te doen met de kinderen.

Zo hebben we een keer Loom bandjes meegenomen naar Suluya. Het zijn kleine elastiekjes, waar je heel eenvoudig armbandjes of kettingen mee kunt maken. Het was natuurlijk een groot gekkenhuis, want op een of andere manier kunnen ze ruiken wanneer wij iets leuks mee nemen. Binnen no time staat het halve dorp op de stoep. Maar het was super leuk, zelfs de kleintjes konden meedoen. Ook hebben we de stroopwafels uitgedeeld die de ouders van Ilse hadden meegenomen. Erg lekker vonden ze het en wij ook ;) Vooral Survivor(De jongen die ons naar Suluya brengt), volgens mij had hij er wel bijna 4 opgegeten.

De kinderen komen nog steeds elke week op zaterdag en zondag hier. Ze kunnen namelijk pas instromen op een nieuwe school als het volgend semester begint. Na de drie weekse vakantie in april start een nieuw semester. Daarom hebben we besloten om de iedereen pas eind arpil over te plaatsen. Deze week gaan we wel al 10 kinderen naar hier brengeb. Zei gaan naargenoeg nooit naar school in Suluya, dus daarom gaan Ilse en ik ze wat bij proberen te leren.

Als de kinderen in het weekend hier zijn, staan er natuurlijk altijd leuke dingetjes op de planning. Zo hebben we een keer stoepkrijt uitgedeeld. Ze keken ons allemaal met een scheef gezicht aan, wat moeten wij hier mee. Toen ik liet zien dat ze er op de grond mee konden tekenen, snapte ze het al snel en kwamen de mooie kunstwerken tevoorschijn. Ondanks dat we duidelijk hadden gezegd dat ze NIET met het stoepkrijt op de muur mochten tekenen, kwamen we er later achter dat sommige het toch niet konden laten. Haha achja. Als we over een jaar terugkomen, zullen er wel meer strepen op onze mooi geschilderde muur staan. ;) Ook hebben we een keer fruit voor alle kinderen gekocht en brood met pindakaas uitgedeeld. Maar de pindakaas, was niet zo’n succes. Ze probeerde allemaal de pindakaas eraf te halen, om vervolgens het brood kaal op te eten, haha.

3 weken geleden hebben we ook afscheid genomen van Marly en Alda, twee vrijwilligers die in het zelfde dorpje verblijven als ons. Wij hadden ze een keer meegenomen naar Suluya. Nu mochten wij mee naar Nabari om hun project te bekijken en natuurlijk een potje voetbal met de kinderen te spelen. Een belangrijke iets voor bijna alle jeugd in Ghana. Ook mochten wij mee naar Tamale, toen ze met al hun kinderen een dagje gingen zwemmen. Een hele leuke en gezellige ervaring was het. Mooi om al de kinderen zo blij te zien.

Dat was hem weer. De volgende update volgt snel, want ik heb nog een hoop meer te vertellen ;)