Na afscheid genomen te hebben van Demi en Ilse, begonnen we aan onze 14 daagse rondreis. Eerst onderweg even naar het super de luxe winkelcentrum geweest om o.a. pindakaas en pasta te kopen. Want dat is misschien wel het laatste nederlandse eten wat we de komende tijd gaan tegen komen. Daarna zijn we naar Shai Hills een nationaal park geweest. Een prachtige rit met de auto door het natuurgebied. Onderweg veel antilopen en apen gezien. We waren er pas laat in de middag, dus dat was gunstig om veel dieren te zien.

We zouden overnachten in Cashew lodge. Maar helaas was het niet te vinden. Toen maar gaan bellen. Het bleek nog 2 uur rijden te zijn op een zeer slechte weg en het was al donker. Ze stelde voor dat we beter ergens anders zouden kunnen overnachten. Zo kwamen we bij Akosombo terecht. Een mooie plemk aan het water, echt prachtig. We wilden de volgende dag om 07:00 weer vertrekken. Dit was geen enkel probleem volgens het personeel.

Maar jaja, mooi dat er om 07:00 nog niemand was om ons ontbijt te maken;) Maar goed, uiteindelijk een lekker ontbijt gehad met natuurlijk gebakken eieren. We zouden die dag de grote stuw gaan bekijken. Jan zijn specialiteit. Jan maar praten met de gids en Nina en ik maar branden in de zon. Je moet er wat voor over hebben. Ook nog even naar de kralenmakerij in Krobo geweest. Daar maken ze mooie sieraden, waarvan elke kraal met de hand gemaakt wordt.

's Avonds viel de stroom tijdens het avondeten uit. En dat hebben we nog veel meegemaakt in Ghana. Meestal is het na een tijdje weer opgelost.

.

Woensdag even overleggen met de chauffeur over onze rondtocht. Volgens hem was het allemaal haalbaar. Hij is een leuke rustige jonge man. Die af en toe lacht, waarbij wij niet altijd weten of hij gewoon lacht of vind dat wij een vreemd voorstel doen.

Die dag zijn we een heilige berg, Mount Gemi, gaan beklimmen in het hoogste dorp van Ghana. Daar was op dat moment ook een christelijk festival van een week. Er stond een grote tent met mensen waar gebeden en gezongen werd. Rondom waren de hele gezinnen aan het picknicken. Heel gezellig. Een groepje kinderen liep met ons mee de berg op en vonden ons heel interessant. Op de terugweg hebben we samen engelse kerstliedjes met ze gezongen, heel schattig.

Daar zijn we ook naar de waterval, Oti falls, gewandeld. Onderweg zagen we veel Ghanese vrouwen emmers water halen in de rivier, die ze dan op hun hoofd weer mee terug namen naar het dorp. Super knap zeg. En voor ons heerlijk om even onder de lekkere koude straal water te staan.

Als toetje van de dag zijn we nog naar de monkey sanctuary gegaan. Een bos vol met apen die op je arm of nek gaan zitten, zodra je een banaan in je hand hebt. Nog een hele klus om de banaan stug vast te blijven houden, terwijl de aap met alle macht je vingers probeert los te maken om er vervolgens met de banaan vandoor te gaan. Dit spel leverde wel mooie filmpjes op.

Na aankomst bij onze overnachting zijn we meteen gaan eten, nouja meteen... na 3 spelletjes duizenden en 1,5 uur later kwam het eten dan. En toen viel de stroom ook nog uit. Gelukkig kregen we wel een noodlampje zodat we konden zien wat we aten. Bij jan was het eten niet zo goed gevallen, gevolg vanaf 03:00 niet meer geslapen en veel naar de wc.

.

Toen we de volgende dag bij de bank waren om geld te halen, kwam bij Jan al jet lekkere eten van de vorige dag er weer uit. Gelukkig was hij net optijd bij de goot. Een hele vriendelijke man kwam vragen of hij ziek was en adviseerde hem om medicijnen te nemen. Helaas voor Jan hadden we gepland om die dag de hoogste berg van Ghana, Mount Afadjato, te beklimmen. Dat was erg afzien voor hem, maar met de nodige stops hebben we het toch gehaald. Knap hoor Jan.

Daarna konden we verkoeling zoeken bij weer een mooie waterval. En we hadden die dag ook nog eens een hele leuke gids Lucky genaamd, die Nina al eens eerder had gehad. En dat was inderdaad lucky voor ons. Hij droeg zelfs de hele klim onze rugzak, omdat Jan ziek was.

.

Vrijdag zouden we dan weer verder reizen en daarbij twee overtochten maken met een ferry. Helaas, we hoorden dat de ferry kapot was en dat betekend in Ghana voorlopig geen ferry. We zijn toen met de chauffeur gaan overleggen of het mogelijk was om om het voltameer heen te rijden. Weer kwam dat leuke lachje van hem. Was het een gekke vraag of niet. Maar we gaven niet op. En toen we vertelde dat we optijd zouden vertrekken de volgende dag en het zouden gaan proberen vond hij het prima.

Achteraf viel het reuze mee. Als grote pauze voor onderweg zijn we naar een Rots gewandeld. Jan ging deze keer niet mee, want hij voelde zich nog steeds niet fit. Maar goed ook, want toen we boven op de rots waren, begon een jonge vrouw die tussen ons in zat spontaan over te geven. Die zagen wij niet aankomen. Zo, zei ze, dat lucht op. Haha. Oké, dachten wij. Ook haar man die achter ons gelopen had, bleek de top zonder te spugen niet te halen. Die zijn later dus niet mee terug naar beneden gegaan, maar werden met de auto opgehaald. Nina en ik waren natuurlijk trots dat wij het in een behoorlijk snel tempo en zonder spugen gehaald hadden.Als beloning liepen we daarna naar de waterval, Boti falls, om lekker te zwemmen en af te koelen. Jan was toen wel weer van de partij.

Mooi optijd kwamen we aan bij onze nieuwe overnachtingsplek. We kozen voor een kamer met een heel groot bed, waar we met z'n 3en in konden. Het had een nadeel. Halverwege het bed lag een deken en de kleur van het laken onder het deken was veel witter dan erboven. Hè wat gek, zeker verkleurd dachten wij. Maar neehoor het bleek een laag stof te zijn, haha. Ook het bed en de nachtkastjes zelf bleken we een stofdoek te kunnen gebruiken. Maar gauw afkloppen en onze eigen lakens erop en klaar is kees. Ook de badkamer lala, maar dat waren we ondertussen wel gewend. Het waren ten slotte wel super aardige mensen. Die ook nog eens spontaan voor ons de was gingen wassen en die lag keurig opgevouwen klaar de volgende dag. Dat maakte veel goed.

's Middags lieten we ons door een taxi naar een hotel met zwembad brengen. Het water was wat snoezelig, maar toch wel lekker. En de muziek keihard, omdat ze aan het soundchekken waren voor een party in de avond. Als er muziek in Ghana is, dan is het sowieso altijd keihard.

Na diverse potjes kaarten en gezwommen te hebben, hebben we onze chauffeur gebeld. En die heeft ons via onze slaapplaats (door communicatieprobleem) vervolgens weer via dezelfde bergweg ons naar een hoger gelegen dorp gebracht. Om hier te eten en naar de kerk op kerstavond te gaan, maar achteraf geen dienst bleek te zijn. Jan had wel in een restaurant het bekende Ghanese getecht banku geprobeerd. Maar of hij daar nu echt blij van werd .... ?Wat kerst betreft, zie je hier weinig van. Er is naargenoeg geen versiering te bekennen en de mensen lijken gewoon te werken als alle dagen. Al schijnen ze kerst ook door te brengen bij hun familie.

Hierna zijn we naar het mooie project 'Hand in hand' gegaan. Hierover vertel ik jullie meer in het volgende blog.