Dag 58 t/m 63

Deze week wilde ik mijn vlechtjes eruit halen. Na 3 weken zag het er al minder uit. Ik had er ook al een paar keer mee in de zee gezwommen, terwijl je het eigenlijk niet nat mocht maken.Ik had bedacht om de kinderen het eruit te laten halen. Ze zouden dat helemaal geweldig vinden en met 10 kinderen tegelijk zou het erg snel gaan. Na school wilden ze meteen beginnen. Ze liepen nog in hun uniform, dus als ze zich hadden omgekleed mochten ze pas van mij beginnen. Nou ik heb die meiden nog nooit zo snel zien omkleden, haha.

Een van de meiden pakte een stoel voor mij en meteen was ik omringd en begonnen ze de vlechtjes eruit te halen. Achteraf gezien had ik het nooit de kinderen moeten laten doen. Het deed zo veel pijn, ik kon wel huilen. Een vlechtje maken is makkelijker voor ze dan zo'n hele strakke dunne vlecht eruit halen. Ze zorgden dus steeds voor knopen en trokken zonder pardon ongelofelijk hard aan mijn haar. Maarja ik was er nu aan begonnen en kon moeilijk de helft van de vlechtjes laten zitten.

Op een gegeven moment kwamen de andere vrijwilligers ook helpen, want het was inmiddels al bijna etenstijd. Het leek ze een goed plan om een schaar erbij te pakken, dan konden ze de extensions eraf knippen. Demi vondt het allemaal erg lang duren en heeft volgens mij af en toe een stukje van mijn eigen haren afgeknipt. Ze zwijgt nog steeds, maar ik kon aan het gegiegel van de rest horen dat het geen extensions waren die ze eraf knipte. Oh wat was ik blij toen ze klaar waren.

Hierna ben ik meteen de douche in gegaan en heb ik voor mijn gevoel de helft van mijn haren eruit geborsteld. Nu weet ik niet of al dat haar uitval door de vlechtjes komt of door de malariapillen, want haaruitval is ook een van de bijwerkingen. Vanacht toen ik wakker werd zag ik trouwens weer gekkigheid. Demi zat naast mijn bed op de grond iets op mijn laptop te kijken. De laptop was wel dichtgeklapt, dus het was een beetje vreemd. Nina, ga maar weer slapen en dan verdwijnt het vanzelf. Toen ik even later wakker werd, zat ze er nog steeds. Ik weet op dat moment dat het niet echt is, maar toch blijf ik het zien. Beetje scary, maar de volgende dag kan ik er wel om lachen.

Toen demi zag hoe het er bij mij aan toe ging, wilde ze haar vlechtjes ook z.s.m. eruit halen. De volgende dag gingen wij ook na school van start bij Demi, maar dan zonder alle kinderen die trekken en knopen maken. Uiteindelijk waren om 21:00 's avonds alle vlechtjes eruit.

.

Deze week heb ik ook weer wat leuke dingen op school gedaan. Bij Demi in de klas gingen ze muizen trapjes maken, dus mijn leraar vroeg of ik dat ook met de klas wilden doen. Natuurlijk! De volgende dag heb ik de spulletjes meegenomen. Ieder mocht zelf een witte strook met wasko inkleuren en van mij kregen ze nog een gekleurde strook. Zelf de muizentrapjes vouwen, was voor het grootste deel te moeilijk, dus op een gegeven moment stonden er 10 kinderen om mij heen. Nina, Nina, Nina. Ze vonden het erg leuk.

Een andere dag hadden we voor elk kind een diddle plaatje overgetekend op een wit papier. Die konden ze dan inkleuren en nog iets erbij tekenen. In demi's klas liep dit redelijk volgens plan. Bij mij vonden ze het net zo leuk, maar na een tijdje was het diddle plaatje nergens meer te bekennen. Het hele blaadje was volgekrast met een hele hoop mooie kleuren. Al die moeite voor niks, haha.

.

Deze week hebben we een lijst gemaakt met alle namen van de kinderen. Telkens als we naar het dorpje gaan, nemen we +/- 7 kinderen mee en strepen we deze namen door. De kids van het weeshuis komen bijna nooit in het dorpje, dus het is echt een uitstapje voor ze. Vaak lopen we eerst naar het kasteeltje aan de zee om het uitzicht te bekijken en wat met ze te drinken. Toen we gisteren met een paar jongens daar waren, wilden ze zwemmen. Tja waarom niet? Dus kleren uit en ga je gang. Ze vonden het geweldig. Op de terugweg mogen ze nog wat extra's uitkiezen als een ijsje, koekjes, shirtje, slippers, voetbalsokken enz.

Het is erg leuk om op deze manier steeds een paar kinderen apart te nemen. Er zijn hier in totaal 60 kinderen, maar het zijn vaak de zelfde die het steeds naar je toe komen. Zo kunnen we onze aandacht een beetje verdelen :)

.

Kweku was al een paar dagen niet fit. Hij lachte zelfs niet meer en als kweku niet meer lacht, dan is er iets goed fout! Paracetamol erin en het zou beter gaan. Toen we woensdag aan Ruth vroegen hoe het met hem ging, zei ze goed. Hij had goed gegeten bij de lunch. 2 minuten later kwam de hele lunch er weer uit en hij voelde gloeiend heet aan, dit was foute boel. Zijn verzekering was blijkbaar al twee weken geleden verlopen en deze zouden donderdag of vrijdag binnenkomen, maar hier wilden wij niet op wachten.

Demi, Evelyn en Connie zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan. Hier hebben ze hem onderzocht. De hartslagmeting was veel te hoog en hij had 39 graden koorts. Hierna hebben ze een bloedonderzoek gedaan. Kweku sliep het meest van de tijd, maar zodra er een naald aan te pas kwam, was hij wakker. Gelukkig was het maar een klein prikje in zijn vinger. Hierna kreeg hij een bed en konden ze de uitslag + medicatie ophalen. Zoals we al een beetje verwachte was het malaria, maar ook uitdroging en een hele slechte bloedwaarde. Voor 80 cedi kreeg hij een infuus, 3 injecties, zoutoplossing, een liter vocht voor in het infuus en een berg medicatie voor thuis.

Hierna begon de hel. Hij kreeg 2 injecties in zijn billen, maar kweku vond het doodeng en was het hier niet mee eens. Hij schreeuwde alles uit en uiteindelijk hebben ze hem met 5 man moeten vasthouden.Het prikken van de infuusnaald heeft hij gelukkig niet gemerkt, want hij was in slaap gevallen van de dormicum die ze hem hadden gegeven. Anderhalf uur later was zijn koort gezakt naar 38,2 en mocht hij mee terug naar het weeshuis. Het gaat nu erg goed. Hij eet voldoende en is weer vrolijk zoals hij altijd was.